Zodra je over ezels begint, denken de meeste mensen meteen aan de dieren. En dan volgt steevast de verwijzing naar de koppigheid van deze zoogdieren. Aan mij is dat allemaal niet besteed. Ik ben immers zeer cultureel ingesteld en als men het dan over ezels heeft, denk ik, met mijn schilderachtige voorkomen, natuurlijk meteen aan schildersezels. Bovendien: mij met koppigheid in verband brengen blijft iets onwezenlijks. Desondanks had men bij mij wel direct de associatie met dierentransport. Zodoende kwam Aafke van Duijn bij mij terecht met het verzoek, of ik ezels wilde vervoeren naar de Strandbibliotheek. Uiteraard was ik daartoe bereid. Op een winderige woensdagmiddag reden we met de biebauto naar het Katwijks museum, waar een twintigtal ezels klaarstond.
Nadat alles in de laadruimte geladen was, bleek de deur niet dicht te kunnen. Na alles eruit gehaald en de ezels op grootte gesorteerd opnieuw ingeladen te hebben, was alles precies pas. Door de drukke Voorstraat reden we via de Varkevisserstraat naar de Strandbieb. Hier werden de ezels schadevrij afgeleverd. Want geboren en getogen als modelkind in een gezin van een transporteur weet ik wel het een en ander van laden af. Al moet ik er wel eerlijk bij zeggen: "Soms voel ik me net een pakezel!"
Gisteren is op Terschelling het startsein gegeven voor de Mars der beschaving. Dit gebeurde tijdens de 30e editie van het Oerol-festival. Oerol betekent in het lokale dialect gewoon overal. Het hele Waddeneiland als theater. Wat weinig mensen weten, is dat mijn vriendenkring aan de wieg heeft gestaan van dit gebeuren. Onbewust, dat wel. Want kort, nadat wij onze theateract op straat uitgevoerd hadden, kwam de oprichter van Oerol op het idee, om heel Terschelling als decor te gaan gebruiken.
Toeval? Oordeel zelf.
We waren naar camping "Appelhof" bij Formerum op Terschelling gereisd.
Ik citeer uit het vakantiedagboek "Terschelling 1978".
"Na het avondeten werd een begin gemaakt met de eerste pot canasta, die 's avonds om 10 uur wegens invallende duisternis werd gestaakt. Dankzij enkele probeersels met lichteffecten ontstond weldra een nieuwe rage: het door het van onderaf belichten van het gezicht een zo eng mogelijk uiterlijk proberen te bereiken.
Vooral op zeer donkere stukken onverwachts het licht ontsteken leverde verrassende resultaten op.
Na een paar biertjes in "De Vijfpoort" zetten de vier engerds zich in beweging om al lopende te trachten Midsland te bereiken.
Onderweg werd de nieuwe theateract uitgeprobeerd. De resultaten waren zeer verscheiden: enkele hartgrondige vloeken, lachende fietsers, twee Duitse meiden, die boven uit het raam vandaan de engerds de stuipen op het lijf joegen, fietsers, die plotseling een grote bocht maakten etc.
Vlak voor Midsland kwamen er twee fietsers aan. Leo en Kikker sprintten, gevolgd door Tim en Bas. Leo en Kikker doken de kant van de weg in, net om de bocht. De eerstgenoemde deed dit met zo'n enthousiasme, dat hij met een fraaie tuimeling in de greppel belandde.
Terwijl de anderen stikten van het lachen, kwamen er van alle kanten fietsers aan."
Vanaf Terschelling werd dus het startsein gegeven voor de Mars der beschaving tegen de forse bezuinigingen op de kunst. Vandaag namen Hans Boers en ik het estafettestokje over. En waar kun je dat beter doen, dan in een beschaafd dorp als Wassenaar.
In de stromende regen liepen we vanaf Den Deyl dwars door het centrum van Wassenaar naar "De Klip" en vandaar door de duinen naar Meijendel. Op deze loop door dit prachtige stuk natuur kwamen we bijna niemand tegen. Via "De Kievit" liepen we weer terug naar Den Deyl, waar we konden zeggen, dat we minstens 16 km door deze beschaafde gemeente hadden gelopen.
Morgen wordt vanuit Rotterdam het estafettestokje van de Mars der beschaving overgenomen. De zoveelste demonstratie tegen het bezuinigingsbeleid van het kabinet Rutte, met de rancuneuze PVV als souffleur. U weet wel, die "democratische" partij, waar niemand lid van kan worden en die zich spreekbuis maakt van een bepaald type kiezers, die iedere voetbalvereniging kent: de kankeraars, die kritiek hebben op alles en iedereen, maar die zelf te beroerd zijn om de handen uit de mouwen te steken.
Om dit type kiezers te behagen, moet er flink met de botte bijl gehakt worden in de "linkse hobby", die kunst heet. Men snapt niet, dat men hiermee talloze gewone mensen treft. Een project als "Die Schöpfung" wordt ineens een stuk duurder, zo niet onmogelijk, doordat een aantal subsidies weg gaan vallen en de prijs van de toegangskaartjes door de BTW-verhoging sowieso al een stuk hoger wordt.
Veel mensen vinden een prijs van € 27,- al aan de hoge kant voor een amateurkoor, bij prijzen van € 40,- en meer zullen velen afhaken. Dit soort projecten loopt dus de kans om te verdwijnen. Exit een avond luisterplezier voor 800 toeschouwers, exit een half jaar zangplezier voor 200 zangers.
En laat u niet in de luren leggen door het verhaal van politici uit de gedoogcoalitie, dat er op bibliotheken niet wordt bezuinigd. Landelijk niet, nee. Maar er wordt zo fors gesneden in het gemeentefonds, dat vrijwel iedere bibliotheek met fikse kortingen op de subsidie wordt gekort. Onze bibliotheek komt er met 13% korting nog redelijk af. Er zijn bibliotheken, die meer dan de helft van de subsidie kwijt raken!
En dan loopt er tegelijkertijd een actie tegen het verdwijnen van een groot deel van het PGB. Zie de PETITIE, die u uiteraard kunt ondertekenen. En dat allemaal met medewerking van de man, die met zijn chronisch grote mond in Nederland bezitter is van het grootste Persoons Gebonden Budget.
Mijn werkdag begon op maandagmorgen op de grens van Katwijk aan den Rijn en Valkenburg, waar gesjouwd moest worden. De in een groot magazijn opgeslagen spullen moesten naar de strandbibliotheek gebracht worden. Het laden van de gehuurde vrachtauto ging vlotter dan gepland, zodat we om 9 uur al richting Hoofdbibliotheek konden rijden. Waar ik gedacht had om met mijn fiets als eerste te arriveren, bleek dat een misvatting. De auto's waren er toch eerder. Nadat we wat spullen uit de Hoofdbieb ingeladen hadden, moesten we tot 10 uur wachten, voor we naar de Strandbieb konden. Dan pas zou het alarm door iemand eraf gehaald worden. Ik stuurde de biebauto met Cor als passagier, terwijl Piet de vrachtauto bestuurde met Loes, Martine en Irene op een veel te krappe voorbank, drie inmiddels 50-jarige vrouwen. Ik kon niet nalaten om meteen "Ik heb mijn wagen volgeladen, vol met oude wijven" te zingen.
Bij de strandbieb aangekomen wachtte de heren meteen een taakstraf: er moest zand weg geschept worden, zodat we weer over de betonnen platen konden rijden. De dozen waren met 2 steekkarren en een bolderkar vrij snel weggewerkt, maar daarna kwamen de kasten. Nu zijn er mensen, die mij geheel ten onrechte ervan verdenken, dat ik hen graag op de kast jaag.
Beste mensen, het tegendeel is het geval. Met een kast om de steekkar leunde de kast tijdens het ritje van de strandopgang naar de strandbieb op mijn rug. De kast werd dus op mij gejaagd! Maar als zoon van een vrachtwagenchauffeur liet ik zien, dat de firma B. Breed & Zonen uit Nieuw-Vennep goed werk aflevert. Om 20 voor 11 waren we al klaar met deze klus. Vanzelfsprekend wilde ik de kortste weg naar de bibliotheek nemen, maar Irene had zin in een romantische strandwandeling. En wie mij een beetje kent, weet, dat ik mijn hoofd altijd gehoorzaam. Een bravere werknemer als mij is moeilijk te vinden. Met Irene liep ik over het strand tussen de strandhuisjes door naar de strandopgang bij de Vuurbaak. De wind van afgelopen zaterdag had kraters van soms wel een meter diep geslagen. "Kunnen ze mooi verhuren aan Duitsers" zei ik: "Die willen immers altijd een kuil erbij." Jawohl, ik heb goed opgelet bij de marketingcursus! Trouwens, met de bulldozer erbij was de standwandeling inderdaad zeer romantisch te noemen.
Over een paar weken begint het spektakel van de jaarlijkse wielerwedstrijd door Frankrijk weer. Uiteraard is er veel belangstelling voor de Tour de France, zeker nu er een lichting goede Nederlandse klimmers zit aan te komen. Op Radio 1, de sport- en actualiteitenzender, wordt reclame gemaakt om te stemmen op je favoriete Franstalige nummers. Je mag uit een lijst van 100 nummers er 10 aanklikken, welke jij het mooiste vindt. Het eerste nummer van mijn keuze is "Complainte pour Ste Catherine" van de Canadese zusjes Kate & Anna MacGarrigle.
Dit nummer hoor je nog wel een enkele keer op de radio. Zeker bij Radio Tour de France, als er veel Franstalige muziek gedraaid wordt, die je de rest van het jaar niet te horen krijgt. Maar te midden van al deze chansons ontbreekt steevast mijn favoriet bij de vijf liedjes, die je zelf mag invullen: Alan Stivell. Deze Breton is de eerste bespeler van de Keltische harp. Zijn vader bouwde naar oude illustraties als eerste weer dit instrument, dat al 4 eeuwen in de vergetelheid was geraakt. De mystieke sfeer van dit instrument is te horen op de cd "Renaissance de la harpe celtique".
Daarnaast is Stivell de grondlegger van de Keltenrock, met de prachtige cd "Chemins de terre".
Een schitterende cd, maar het allermooiste nummer van Alan Stivell, en voor mij persoonlijk het allermooiste Franstalige nummer is en blijft zijn meesterwerk "Brocéliande", het geheimzinnige bos in het binnenland van Bretagne, waarin de uit de sagen van koning Arthur bekende tovenaar Merlijn zou zijn verdwenen, betoverd door de fee Viviane. Laat u ook betoveren door "Brocéliande".
Na een voorbereidingstijd van ruim 5 maanden was het voor mijn collega's Janny Zierikzee, Evelien Steenbeek en mij dan zo ver: de uitvoering van "Die Schöpfung" van Joseph Haydn in de Hooglandse kerk. De generale repetitie van donderdagavond had ons behoorlijk veel vertrouwen gegeven, maar je weet het nooit 100% zeker. Soms ga je als koor toch te veel jagen of val je niet op tijd in. Gelukkig hield dirigent Paul Valk ons deze avond scherp. We waren, net als bij "Das Paradies und die Peri", geheel in het zwart gekleed, op een geel accent na. Ik droeg het gele Tour de France-shirt. Ja, er kan er maar een zijn met de gele trui om de schouders.... Na de fikse regenbuien onder het eten trokken Ada en ik onze regenbroeken aan om naar de hieronder zo fraai door Wierd Wagenmakers weergegeven Hooglandse kerk te fietsen. Bij het inzingen gebruikte Paul Valk allerlei spelletjes om ons te laten reageren op zijn armgebaren. "Als je gaat reageren op geluid, ben je te laat!" hield deze Amsterdamse dirigent ons voor. Tot slot zongen we nog een paar fragmenten, voor we ons nog even konden verpozen met de bekenden onder de 800 personen, die naar onze uitvoering kwamen luisteren, waaronder onze dochters mijn schoonouders en mijn zussen Annie en Joke. Onder hen was de bezitter van toegangskaart 235. Onder de vele bekenden waren ook mijn muzikale collega Monique Kromhout en Maria Nieuwenhuis, het immer enthousiaste IJVL-lid. Om kwart over 8 was het uur U aangebroken. De dirigent kwam met de 3 solisten het podium opgestapt en het orkest begon aan de ouverture. Gezeten naast mijn trainingsmaat Sjaak Stuijt konden we gaan genieten van dit muzikale meesterwerk, waaraan wij een kleine bijdrage konden leveren, samen met 200 andere koorleden. We delen dus niet alleen de passie voor het schaatsen, vooral op natuurijs, maar ook voor de muziek. Het gedeelte tot de pauze verliep goed. Het ging nog beter dan tijdens de generale repetitie van dit op "Paradise lost" van John Milton gebaseerde oratorium.
Tijdens de Engelse les in 5 HAVO op "De la Salle" liet docent Pim Hanegraaf de naam John Milton een aantal malen vallen. Tijdens de pauze gaf Arien Stuijt, de zoon van Sjaak, ons een heel andere kijk op "Die Schöpfung": "Het is gewoon plagiaat. Het verhaal ken ik al uit de Bijbel." Desondanks begonnen we aan de tweede helft van de uitvoering, die, op een paar kleine schoonheidsfoutjes na, nog beter ging dan het gedeelte voor de pauze.
Hierin zat ook het prachtige duet van Adam en Eva, die elkaar met in hun eenvoud prachtige zinnen de liefde verklaren: "Mit dit, mit dir erhöht sich jede Freude, mit dir, mit dir geniess' ich doppelt sie". Ada, met jou aan mijn zijde klopt dit helemaal!!! Echter, één zinsnede uit de mond van Eva heeft Ada nog niet helemaal begrepen: "Dein Will ist mir Gesetz. So hat's der Herr bestimmt, und dir gehorchen bringt mir Freude, Glück und Ruhm."
Trouwens, om helemaal in de sfeer van het paradijs te komen, hadden we natuurlijk het gedeelte na de pauze in Adamskostuum moeten zingen. Ook al had het me geld uitgespaard voor het kopen van zwarte kleding, toch vond ik het niet erg, dat het bestuur van de Leidse koorprojecten ons deze "kledingstijl" niet had opgedragen. Het was namelijk niet echt behaaglijk in de Hooglandse kerk. Met enige spanning keken we uit naar de fuga, waarmee we donderdagavond de mist in gingen, maar dit ging ook vrij probleemloos, waarna we vol overgave begonnen aan het slotdeel met "Amen, Amen".
Na het klaterend applaus kletsten we even bij met onze familieleden, alvorens we ons naar het Hooglandse huis begaven voor een welverdiende afzakker. Om half 1 reden twee schepselen naar huis, moe maar voldaan!
Het was, na het heerlijke fietsweekeinde in en om Alkmaar, een hectische week. Maandag was er een herhalingscursus "levensreddende handelingen" voor de BHV-ers met de nodige lachpartijen tussendoor. Het is overbodig om te vermelden, dat ik een duit in het zakje deed. Zo kreeg ik te horen, dat ik ibbelig kan zijn, hetgeen bij mij meteen Ibbeltje van Annie M.G. Schmidt in herinnering riep. 's Middags mocht ik het brandalarm af laten gaan, het voorrecht als je preventiemedewerker bent. De rest van die dag en de twee dagen erop ben ik druk bezig geweest met het zomerrooster, waarna op donderdag het uur U aanbrak: de eerste uitlening met BicatWise. Meestal gaat dit gepaard met kinderziektes. Maar donderdag draaide alles als een tierelier. Gelukkig!
Het was echter zeer hectisch. De uitlening was reuze gezellig en zeer druk. Ondanks de aanwezigheid van superopruimer Annemarie en de hulp van Irene, kregen we de boel niet weggeruimd. Na 5 uur hectische uitlening ben je aardig afgedraaid. Voor de avond heb ik Petra opgeroepen als extra kracht, zodat ik verder kon met het zomerrooster. Want daar begint de tijd zo langzamerhand toch voor te dringen.
Vorige week was ik wat verder gekomen, dan ik had gedacht. Zodoende kon ik eergisteren al aan het zomerrooster gaan beginnen. Allereerst natuurlijk met het doorschuiven van mensen uit de filialen, die dicht waren. Ook vandaag ben ik weer de hele dag, net als gisterenochtend, met de lastigste klus van het jaar aan de slag gegaan. Ik ben intussen al aardig op stoom. Omgerekend ben ik al twee volledige werkdagen er mee bezig geweest. Er zullen volgende week nog wel een paar dagen bij komen.....
