woensdag 30 mei 2012

De Bourgondische Brabander


“Al siet men de luy, men kent se niet.” Dit is een van de bekendste zinsneden uit de Gouden Eeuw. Het komt uit “De klucht van de meulenaer” van G.A. Bredero, die vooral bekend is geworden met “De Spaanse Brabander”. Wij haalden in de zomer van 1999 deze Brabander, die zich vooral ontpopte als een Bourgondische Brabander.
Waar iedereen de duiventil gebruikt voor het verdelen van post, gereserveerde boeken en dergelijke, ontdekte Walter nog een andere functie: je kunt er een gereserveerd stuk appeltaart veilig in stallen. Het is maar goed, dat er die dag niet getrakteerd is op Bossche bollen!
In de beginjaren werkte Walter eens in de 3 weken in Katwijk aan den Rijn. Waar heel Nederland bekend was met de televisieserie “Theo en Thea”, bedacht Walter zijn eigen variant: “Thea en Thea”.

Walter staat bij ons vooral te boek als de man van internetcursussen en sociale media, web 2.0 en zo, maar er is een tijd geweest, dat ook hij nog heel ouderwets cataloguskaartjes zat in te voeren! We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen, maar iedere bibliothecaris, die een kwart eeuw terug gaat in de tijd, moest dit handwerk verrichten.
We kennen deze gemoedelijke Brabander als secuur en nauwgezet. Haast? Nog nooit van gehoord: al stonden er 10 klanten voor zijn neus, als hij met een zoekvraag bezig was, dan liet hij zich niet opjagen.

Deze eigenschappen kwamen goed van pas bij de vraagbeantwoording voor Al@din en bij de krakercompetitie.

Het eerste jaar stonden we als team van de bibliotheek in Katwijk bijna in de halve finale. We kwamen 1 punt tekort, nota bene een punt, die we niet gekregen hadden omdat de naam “De Golfbrekers” minder origineel gevonden was.
Uit deze competitie heb ik een vraag gedestilleerd: Uit welk lied komt de zinsnede “Harbalorifa”?


Vele beantwoorde vragen en veel internetcursussen later is het moment daar, dat we afscheid gaan nemen van de man, die niet gehinderd door veel kennis van zaken twee jaar geleden nog bijna de voetbaltoto in de Katwijkse bibliotheek won.
De informele wedstrijd op donderdagavond is niet meer: wie is er eerder op het eind van de Cantineweg, Walter op zijn scooter of Bert op zijn fiets?

Na gedane arbeid was hij thuis vaak weer achter de computer te vinden, getuige de mailtjes, die hij soms ver na middernacht aan zijn collega’s verzond.
Walter gaat ons verlaten. Hij gaat het hogerop zoeken. Hij gaat na zijn AOW aan de slag bij de luchthavenbibliotheek op Schiphol. Voor 1 dag in de week. In werkelijkheid worden het er meer. Ik heb op slinkse wijze zijn contract in kunnen zien. De rest van de week is Walter ingedeeld in de buitendienst. Hij mag de boeken, die op andere vliegvelden achtergebleven zijn, op gaan halen. De reis- en verblijfskosten worden uiteraard vergoed.

Als jullie dus een vliegtuig over zien komen, zwaai dan even: het is heel wel mogelijk, dat Walter er in zit!

Walter, het ga je goed. Je was een prettige en betrouwbare collega. Als kleine blijk van waardering krijgt onze Bourgondische Brabander een persoonlijk cadeau van deze Hollandse doordouwer, waarvan Walter de woordspeling goed gekozen heeft gevonden.

woensdag 16 mei 2012

Bommelding

Zoals iedere openbare instelling, beschikt onze bibliotheek over een calamiteitenplan. Denk echter niet, dat je rustig achterover kunt leunen, als het eenmaal klaar is, want er staan gegevens in, die verouderen, of er zijn wettelijke eisen, die verscherpt zijn, uiteraard zonder financiële compensatie.
Nu hebben we het geluk, dat we een stagiare hebben, die ons calamiteitenplan voor ons doorgelicht heeft en een serie kleine verbeterpunten aan onze directeur en mij, als preventiemedewerker, voorstelde.
Je moest eens weten, waar we ons allemaal wel niet op voorbereid hebben. De meeste aandacht gaat uit naar brand, brandpreventie, ontruimingen en vluchtwegen.

Als liefhebber van het werk van een van de grootste taalvirtuozen van de afgelopen eeuw, krijg ik altijd heel andere associaties bij het lezen van het hoofdstuk in het calamiteitenplan: "Hoe te handelen bij een bommelding?"

En laat ik nu met dat laatste ervaring hebben. In de jaren '70, toen ik op de HAVO-top van Pedagogische Academie "De la Salle" zat, moest de school ontruimd worden. Er was een bommelding binnen gekomen. Niet alleen bij deze school in Heemstede, maar nog bij 3 andere scholen in de buurt van Haarlem. Het was begin september en de universiteiten waren net weer begonnen, dus het lag voor de hand, dat het een misplaatste studentengrap was.
Nu moet u weten, dat "De la Salle" destijds was gevestigd op een landgoed naast "De Linnaeushof". Een oude villa en een tiental houten stacaravans in heb bos vormden de behuizing van deze school. Het was een mooie, zonnige ochtend, toen wij uit de biologieles gehaald werden en ons moesten verpozen op het grote grasveld voor de villa.

Daar met name de omgeving van de stacaravans grondig doorzocht moest worden door de vele struiken, waar een explosief zou kunnen zijn geplaatst, duurde het bijna de hele ochtend, voor het sein "Alles veilig" kon worden gegeven.
Een ding is zeker: deze preventiemedewerker heeft in ieder geval geen trauma over gehouden aan deze bommelding!

maandag 14 mei 2012

Sixties

We waren een tijdje geleden al gevraagd om 12 mei vrij te houden in onze agenda. Een maand geleden kregen we daadwerkelijk de uitnodiging van Rob en Margriet Ammerlaan en Tim de Beer in onze brievenbus.

Ze werden dit jaar alledrie 60, dus met dit gegeven konden wij aan de slag. En dan vooral tekstdichter Bas Warnink, die op liedjes uit de zestiger jaren toepasselijke teksten maakte.
Dankzij dit idee konden Bas, Nel, Willem, Lotte, Ada en ik genieten van een van de leukste onderdelen van een feest: de voorpret!
Het begon al met twee avonden oefenen. De eerste keer was bij ons thuis, waar Ana de gasten verraste met een Spaanse maaltijd, de tweede keer zorgde Bas voor Mexicaanse bonensoep. De nummers werden een paar keer doorgespeeld, we pasten de teksten een klein beetje aan en zeker niet het minst belangrijde: we bedachten de aankleding van het geheel.
Met dit plan begaven we ons naar de feestzaal in het centrum van Haarlem, waar we om een uur of 8 binnendruppelden. Op slinkse wijze moesten we onze kleding en muziekinstrumenten voor de jubilarissen verborgen houden, maar toen zij bij de ingang de andere 100 gasten gingen verwelkomen, zagen we onze kans schoon.

We kwamen een hoop bekenden tegen, zoals Peter Zwart, die ik bij het hardlopen nog wel eens tegen kom en Ria, de eigenaresse van de legendarische hond Sammy!

Om een uur of 9 werd het eerste stukje van de avond verzorgd. "Ons voorprogramma", zei ik gekscherend tegen Bas, toen "Pur sang" een vierstemmig lied ten gehore bracht. Maar eerlijk is eerlijk, muzikaal was dit van een hoger gehalte, dan wat wij op de planken zouden brengen.
Ook familie De Beer en het uit opvallend veel jonge vrouwen bestaande team van de school van Tim brachten liederen ten gehore ter meerdere eer en glorie van onze kleurrijke vriend.
Toen om kwart over 10 een quiz gehouden werd voor onze zestigers, trokken wij ons bescheiden terug om ons te gaan verkleden als hippies. Helaas kwam dit plan plan pas op, nadat ik begin maart mijn Elfstedenkapsel had laten kortwieken, want anders had ik nu schouderlang haar gehad....

Een kwartier later kwamen we op. Bas en ik staken wierookstokjes aan en met deze volzin opende ik het optreden van de oude hippies: "De geur van de jaren '60 kenmerkte zich door wierook en wietrook!"
Met een slag op de grote trom zetten we in.

Luister, luister, allemaal
naar wat wij hier zingen heel brutaal.
Luister,luister, allemaal
wij doen hier een liedje en staan best wel voor paal.

Wij zingen hier voor Tim, Rob en Margriet
uit de zestiger jaren een potpourri-lied.
Te gek verkleed zoals je wel ziet
dan herken je ons hopelijk niet.

Tim, Rob en Margriet
Ja, wie kent ze niet.
Zij zijn nu zestig, zestig
niemand die het ziet.

Wat waren wij blij met dit feestje in mei
maar een stukkie of liedje dat hoort er wel bij.
Dus leggen wij nu dit vocale ei
hopelijk is het dan heel snel voorbij.

Tim, Rob en Margriet
jeugdig zijn ze niet.
Ze zijn al zestig, zestig
maar dat geeft geen biet
maar dat geeft geen biet
zeg heb jij nog wiet?
nee dat krijg je niet...

Als je maar vaak genoeg jaharig bent
dan ben je plots zomaar - zestig.
Na 11 maanden en ‘n stuk of 4 weken
heb je weer een jaar - zestig
en voor je het weet dan groeien uit je neus wat lange haren,
zit je voor het raam maar naar de overkant te staren,
wat word je oud.

Je gaat richting het oneindige niets
met een stok of rollator, een elektrische fiets
je bent zestig, o wat een ouderdom
zestig - en je loopt al wat krom
zestig - je vraagt je af waarom
zestig, zestig, zestig....

Ze hebben dus een fiets op elektra
zelf trappen is toch wel heel zwaar.
Altijd ongelegen
steeds dat windje tegen
ze hebben dus een fiets op elektra.

Ze zijn een jaartje ouder dus dan mag het wel
een fiets op elektra met een echte bel
Laat ze lekker karren
het zijn al oude knarren
ze hebben al een fiets op elektra

Kijk daar gaan ze die oudjes op hun nieuwe fiets
ze gaan een blokkie om.
Ze zitten wel te zweten maar ze trappen niets
is dat nou slim of dom....en waarom?

Ze hebben dus een fiets op elektra
zelf trappen is toch wel heel zwaar.
Altijd ongelegen
steeds dat windje tegen
ze hebben al een fiets op elektra.

Ondanks zijn leeftijd gaat Tim vaak op jacht
naar vrouwelijk schoon waar hij meestal naar smacht.
Ze lijken steeds mooier hoe langer ie wacht
en Tim, hij wacht al wat tijden.
Maar wat hij niet ziet
of nog nooit heeft bedacht
ook steeds ouder worden die meiden.

Maar niet getreurd, onze Tim geeft nooit op
ook al heeft hij geen enkele haar op z’n kop.
Hij blijft ze maar paaien met snoep en met drop
en dat werkt bij sommige meiden.
Maar hoe beter hij paait
en de liefde uitzaait
z’n rug moet er erg onder lijden.

Als je al zestig bent dan gaan de jaren tellen
doe je vaak rustig aan waar anderen versnellen.
Het hoeft niet meer zo hip, pantoffels zijn okee
en ook die ruitjesbloes, die gaat nog jaren mee.

Als je al zestig bent dan heb je nog maar even
al valt er af en toe nog wel wat te beleven.
Een bingoavond of wat kaarten in de soos
met van die liedjes uit de hele oude doos

La la la la la la la la la la la la

Zestig jaar, misschien wat minder haar
een rimpel hier, een vlekje daar.
Maar ach, wat kan het ons ook schelen
we zijn gezellig bij elkaar,
dus vieren wij het feest van Margriet en Tim en Rob
Margriet en Tim en Rob
de hele boel moet op z’n kop!

We doen weer net alsof we twintig zijn
en drinken bier en liters wijn.
We staan uren in een zaal te swingen
als onze vrienden jarig zijn,
zo vieren wij het feest van Margriet en Tim en Rob
Margriet en Tim en Rob
de hele boel moet op z’n kop!

Lay down
Zestig, zestig, zestig jaar
’t is een mooie leeftijd, eerlijk waar.
Zestig, zestig, klinkt nog raar
maar gewis en zeker, ’t is echt waar.

Dus zongen wij dit lange lied
voor Tim en Rob en ook Margriet.
Wij wensen hen heel veel geluk
dan kan die oude dag niet stuk.

Zestig, zestig, zestig jaar
’t is een mooie leeftijd, eerlijk waar (2x)

Alle handen in de lucht,
doe maar mee en sla vooral niet op de vlucht.
Nog wat hoger allemaal
en dan zingt uit volle borst de hele zaal:

Zestig, zestig, zestig jaar
’t is een mooie leeftijd, eerlijk waar (60x)

De zaal stond op zijn kop. De dj had het goed begrepen, want terwijl wij de muziekinstrumenten wegzetten, zette hij "Hair" van Zen op.

Het volgende nummer was het zweverige "Spirit in the sky" van Norman Greenbaum.

De rest van de avond was een groot swingfeest. De oudjes deden het nog best.
Om 10 over 12 verlieten Ada en ik "the sixties", daar we de laatste trein niet wilden missen.

woensdag 9 mei 2012

Hans van Breukelen


We kennen Hans van Breukelen als een topkeeper, maar sinds maandagavond weet ik, dat hij ook een topspreker is. In de bibliotheek van Katwijk was een lezing van de schrijver van "Winnen : van talent naar topspeler".

Om kwart voor 8 kwam hij binnen. Er waren toen ongeveer 10 belangstellenden. En wat ik bij geen enkele andere spreker heb meegemaakt, gebeurde: hij gaf iedereen een hand en stelde zich netjes voor!
Het bleek de opmaat voor een fantastische avond. Om 8 uur precies wilde Van Breukelen beginnen. "Je moet de mensen, die op tijd zijn, belonen!"

De avond ging vooral over mentale training: hoe haal je het beste uit jezelf. Hij opende met het Europees kampioenschap voetbal in 2008. Marco van Basten had een "familie-sfeer" weten te creëren. De wereldkampioen Italië en de verliezend finalist Frankrijk waren verslagen met ruime cijfers, Roemenië moest er ook aan geloven tegen het B-elftal en iedereen zag Oranje doordenderen naar de finale. Maar tegen Rusland ging het mis. Hans van Breukelen kreeg destijds half Nederland over zich heen, toen hij zei, dat Marco van Basten Khalid Boularouz naar huis had moeten sturen, toen zijn vrouw bevallen was van een doodgeboren kindje. Door alle spelers, inclusief de ongelukkige Boularouz, met een rouwband te laten spelen, was de focus helemaal verdwenen.

Wel was dit EK van 2008 het begin van het boek "Winnen". Er zijn 57 topvoetballers geinterviewd om de winnaarsmentaliteit te kunnen doorgronden. Wat is hiervan het geheim?

In hun jeugd waren ze vaak niet de beste speler van hun elftal, maar door toewijding kwamen ze later toch boven drijven.
In het begin van zijn carriere was Hans van Breukelen ook leraar. Daar vervolgde hij mee. "Toen ik begon waren er 2 50-jarigen op school. De een stond bij de deur om iedere leerling te verwelkomen. De tweede zat achter zijn bureau. "Ik moet nog 5 jaar en 3 maanden." In de lerarenkamer verwachtte Hans, dat deze laatste leraar zijn licht op zou steken bij de leraar, die met zoveel plezier voor de klas stond. Maar nee, hij ging liever bij het groepje klagers zitten, dat elkaar in hun negatieve kijk versterkten.
Hetzelfde gebeurde bij sportdagen. 's Ochtends kwamen er kinderen op het sportveld klagen, dat ze niet zo'n zin hadden. 's Middags gebeurde in het zwembad hetzelfde, veelal door dezelfde kinderen. "Hans", zei één van zijn collega's: "Je richt nu alle aandacht op die paar kinderen. Kijk eens naar de rest: meer dan 50 kinderen hebben plezier!"

De beginjaren van de voetbalcarriere kenmerkten zich door fouten en foutjes. Zozeer, dat een krant, die graag met chocoladeletters uitpakt, nu Van Breukelen als blunderaar afficheerde. Het was 1987. De plek onder de lat van Oranje was hij kwijt geraakt en hij dacht er over terug te gaan naar Engeland, waar hij met Nottingham Forest twee topjaren had beleefd.

Zijn vrouw zette hem aan om terug te vechten. Een jaar later had Van Breukelen met een gestopte strafschop PSV de Europa Cup 1 bezorgd en in de finale een penalty gepakt tegen de Sovjet-Unie.
Toeval? Nee, beslist niet. De keeper van PSV ging naar haptonoom Ted Troost, die in die jaren veel Nederlandse topsporters onder zijn hoede had. Van Breukelen ging wedstrijden in met de gedachte: "Ik mag geen fouten maken!" En wat ga je dan doen? Juist!
'Geen" en "Niet" werkt niet bij het denken. "Denk niet aan je linkerknie" kregen we te horen, en waar denk je dan aan? Inderdaad.
Troost leerde Van Breukelen om de wedstrijd te visualiseren, maar dan met prachtige reddingen, die dan ook steeds vaker voorkwamen.
Zo kwam hij steeds beter in zijn vel te zitten met positief denken. The flow. Dit uit zich niet alleen in de sport, maar is op alle terreinen van het leven toepasbaar, in je werk, maar ook in de opvoeding. Hierin valt nog een wereld te winnen, met name voor Nederlanders. Want hoe voeden wij op? "Doe dit niet!" "Laat dat!" Kortom, 90% van onze boodschappen naar kinderen is negatief! En dan verwachten wij, dat ze positief in het leven staan...

Hoewel we het te weinig doen, is het van groot belang om complimenten te geven. Mensen kunnen hier van "groeien", hoewel veel Nederlanders moeite hebben met het ontvangen van complimenten: "Och, ik was hier toch" of "Ik doe nu alleen mijn werk!"
Of sterker nog. Veel mensen denken dan: "Wat wil hij bij me gedaan krijgen?"

Desondanks hoef je niet te wachten voor je iemand complimenten geeft tot diens begrafenis of crematie....
Een andere oefening, die we kregen, was om het verschil te ervaren tussen "je best doen" en "er alles voor over hebben". We moesten gaan staan en ons zo lang mogelijk maken. Dat lukte goed. We deden ons best. Toen moesten we echt tot het uiterste gaan. Je zo lang mogelijk maken ging wat pijn doen. Dat is het verschil! Wil je namelijk de top halen, dan kan dat niet zonder pijn of andere opofferingen.
Een van die opofferingen: niet gaan stappen, maar op tijd naar bed en goed letten op wat je eet en drinkt. Verder moet je steeds kijken, waar je je kunt verbeteren. Dit kan ook, door met anderen te praten met het doel om van elkaar te leren.
Dit lukt alleen, als je het met plezier doet. Volg je passie!
Even ter illustratie. Ik citeer nu uit de nieuwsbrief van de school van mijn vrouw: "We kunnen weer een onderwijsjubileum vermelden! Woensdag 4 april was juf Ada Buijs 25 jaar werkzaam in het onderwijs. Dat is een felicitatie waard! Wij hopen dat ze de komende jaren net zo met hart en ziel zal blijven werken als ze altijd heeft gedaan. Bevlogen en met een enorme deskundigheid: dat komt de school, onze kinderen en ons team zeer ten goede!"
Thuis en eldersis Ada trouwens precies hetzelfde. Ik ben maar een bofkont mat Ada als levenspartner!
Als je je sport of je werk doet met tegenzin, zul je deze verbeteringen niet bereiken. "Geluk kun je niet afdwingen, maar succes wel!", aldus Hans van Breukelen.

Natuurlijk krijg je in je (sport)leven tegenslagen. Je kunt dan zelf kiezen. Je kunt denken in problemen, maar je kunt ook denken in mogelijkheden. Iedere crisis is een kans op verandering. Als alles goed gaat, heb je immers geen enkele behoefte om het roer om te gooien. Mijn moeder hield mij altijd voor: "Kijk naar wat je hebt, niet naar wat je mist!"
Wat dat aangaat: probeer positief te denken. Veel zaken in het leven kun je niet veranderen. Maar wat je wel kunt veranderen, is je eigen denken. Je hebt zelf de keuze om te denken in mogelijkheden of in problemen. Zoek dus naar mogelijke oplossingen voor problemen. Er lopen genoeg mensen rond, die voor elke oplossing wel een probleem weten te vinden.
Hans van Breukelen behoort tot de mensen, die sterker worden door teleurstellingen te overwinnen.

Het mooiste compliment, dat hij had kunnen krijgen, was in 2008 opgetekend uit de mond van Edwin van der Sar, Nederlands recordinternational, die na de gewonnen stafschoppenserie van Manchester United tegen Chelsea zei: "Eindelijk had ik mijn Van Breukelenmoment!"

In zijn functie als manager van F.C. Utrecht hielp Van Breukelen Dirk Kuijt aan zijn eerste profcontract. "Wat wil je verdienen?" was de vraag van de manager.
"Duizend gulden per maand", was het antwoord van de leergierige Kuijt. Dat bedrag verdiende hij als leerling-schilder.
"Dit was de makkelijkste onderhandeling, die ik ooit gehad heb!", zei Van Breukelen, die daarna de loftrompet stak over de bekendste Katwijker: "Hij is er altijd bezig, hoe hij zich kan verbeteren. Als aanvaller helpt hij mee verdedigen. De inzet is altijd de volle 100%. En daarnaast: Dirk laat zijn teamgenoten beter voetballen. Een elftal is niet simpelweg de 11 beste voetballers opstellen. De opstelling moet zo zijn, dat het team als geheel op zijn best is. En Dirk is een teamspeler, die nooit zal verzaken!"
Daar een deel van de opbrengst van "Winnen : van talent naar topspeler" bestemd was voor de Dirk Kuyt Foundation, werd in de bibliotheek van Katwijk een cheque van € 5000,- overhandigd aan een vertegenwoordiger van deze stichting.

Ook de toegangsgelden van deze interessante avond gaan naar dit goede doel. De Dirk Kuyt Foundation zet zich in voor de gehandicaptensport op een kleinschalige manier. Daar ik zelf af en toe als trainer bij het gehandicaptenschaatsen mag fungeren en iedere vrijdagmiddag een paar rondje rondrij met Alexander Marselis, sta ik volledig achter dit goede doel.

Ook de opbrengst van de verkoop van "Winnen" in de bibliotheek was gedeeltelijk voor de Dirk Kuyt Foundation. Uiteraard was er de mogelijkheid om dit boek door de auteur te laten signeren.

Na voetbalwedstrijden is het gebruikelijk, dat spelers van shirt wisselen met hun tegenstander. Dit leek mij in deze locatie niet zo'n geslaagd idee. Derhalve kwam ik als auteur op het idee om de zeer inspirerende Hans van Breukelen te voorzien van een door de schrijver gesigneerd sportboek, waar mentale training ook een regelmatig terugkerend element is: "Molen- en Merentocht".

zaterdag 5 mei 2012

Winnen met Hans van Breukelen


Wij kennen Hans van Breukelen vooral als de keeper, die in 1988 in de finale van het Europese Kampioenschap voetbal de penalty stopte van de toen nog bestaande USSR. Het resultaat kennen we: gezonken woonboten in Amsterdam en de Sovjet-Unie, die de klap nooit meer te boven is gekomen: een jaar later viel het Oostblok uiteen, met als klapstuk de val van de Berlijnse Muur en een paar jaar later was de USSR ter ziele.

Hans van Breukelen verdiepte zich in die tijd al in de boeken, met name in het penaltyboekje van Jan Reker, die nauwkeurig aangaf in welke hoek welke speler bij voorkeur de strafschop inschoot. Zo wist hij met PSV de Europa Cup 1 te winnen na een strafschopserie.

Nu heeft Hans van Breukelen zelf een boek geschreven: "Winnen : van talent naar topspeler".

Maandag 7 mei komt Hans van Breukelen een lezing geven in de Hoofdbibliotheek in Katwijk, gevestigd aan Schelpendam 1. Om 20.00 uur komt deze topkeeper in een interactieve sessie alles vertellen over hoe je een optimale prestatie kunt leveren.
Hij gaat uitvoerig in op hun ervaringen en put ook uit zijn eigen voetbalcarrière om zijn visie naar voren te brengen. Specifiek voor voetballers biedt het boek de kans om onder de knie te krijgen wat er naast technische, tactische en fysieke vaardigheden voor nodig is om de top te bereiken.
Van Breukelen wil aan iedereen vertellen over de definitie van winnen: het maximale uit jezelf halen waar je volop van geniet en dat je dat plezier dan ook weer met anderen weet te delen. Hoe kan het zijn dat je dagen hebt dat alles tegenzit of juist alles lukt? Hoe kan het zijn dat je soms met een groep mensen grote successen boekt en op andere momenten met dezelfde mensen er helemaal niets van bakt? Als je lekker in je vel zit, ben je dan succesvoller in hetgeen je doet en kun je er nog meer plezier aan beleven? Als dit een basis is om lekkerder in het leven te staan, waarom leren wij dan nergens hoe we dat moeten doen? Stuk voor stuk interessante vragen waarop Hans van Breukelen een antwoord gaat geven.
Niet alleen voetballers, maar alle sporters kunnen leren van deze mentale aspecten van de sport.
Wie belangstelling heeft om er op 7 mei om 20.00 uur bij te zijn, kan nu via www.bibliotheekkatwijk.nl kaarten kopen. De prijs voor een toegangskaart is: € 8,- voor leden Bibliotheek Katwijk en € 10,- voor niet-leden.
Op verzoek van Hans van Breukelen wordt de opbrengst van deze avond overhandigd aan iemand van de Dirk Kuyt Foundation en de bibliotheek werkt daar graag aan mee. De Dirk Kuyt Foundation steunt en organiseert sportprojecten voor mensen met een beperking. Sporten is voor hen niet vanzelfsprekend maar wel goed voor de gezondheid en belangrijk voor hun sociale leven. Met enig aanpassingen kan deze doelgroep meedoen! Daarom ondersteunt en organiseert de DKF bijzondere sportprojecten onder het motto: FUN is for Everyone!
In de pauze is er gelegenheid om een exemplaar van "Winnen" te kopen en te laten signeren.
Mis deze bijzondere avond met Hans van Breukelen niet en koop snel uw toegangskaart(en). Het spreekt voor zich, dat ik er maandagavond ook bij ben. Ik zal u graag als gastheer van dienst zijn op deze avond.

vrijdag 4 mei 2012

Cursus

Het is een bekend feit, dat we in een informatiemaatschappij leven. Dit houdt in, dat je je constant bij moet scholen op allerlei terreinen. Stilstand is immers achteruitgang.
Deze week zat bij de aanschafinformatie het nieuwste boek van Herman Finkers.

Ik besloot "De cursus "Omgaan met teleurstellingen" gaat wederom niet door" te bestellen. Dat was eergisteren een wijs besluit, want vanmiddag kwam een klant er naar vragen, terwijl ik in de frontoffice mijn dienst draaide.

De titel "De cursus "Omgaan met teleurstellingen" gaat wederom niet door" bracht bij mij de volgende gebeurtenis naar boven: een jaar of 10 geleden was ik met mijn vrienden Bas Warnink, Joep Kapiteijn en Tim de Beer aan het biljarten in een klein bruin café. Dat deden we een paar keer per jaar in die locatie.

Die bewuste avond waren we ons aan het uitleven in de edele biljartsport, waarbij ons volume heel wat hoger was dan te doen gebruikelijk is als biljarten een keer op televisie is. De volumeknop ging heel wat verder open, toen de eerste van ons naar het toilet ging. Op de deur hing een papier met de tekst: "De cursus Rietdekken gaat vanavond niet door. Riet is ziek."

Onnodig om te zeggen, dat we de rest van de avond genoeg inspiratie hadden voor allerlei grappen en grollen. Als het op cursussen aankomt zijn we zeer leergierig!

donderdag 3 mei 2012

Een heer van stand


Gisteren was het een eeuw geleden, dat Marten Toonder in Rotterdam is geboren. Deze geestelijke vader van Olivier B. Bommel en Tom Poes situeerde de avonturen van dit duo in Rommeldam, waar Bommelstein hun thuisbasis was.
Marten Toonder was een taalvirtuoos pur sang. Diverse woorden en uitdrukkingen hebben we aan hem te danken, zoals minkukel en kommer en kwel.
Uiteraard is er veel aandacht geweest in de pers voor deze taalkunstenaar.
Sterker nog, er is een heus Toonderjaar.
Er is zelfs een musical gemaakt, waarvan de titel de hart van iedere schaatser sneller doet kloppen.


In de jaren '80 verscheen er onder de titel "Als je begrijpt wat ik bedoel" een heuse Bommelfilm.
In Zoeterwoude zit op een verrassende plek bij de Weipoort museum "De Bpmmelzolder".
Maar de allerbeste manier om het eeuwfeest luister bij te zetten is toch de boeken van Marten Toonder te (her)lezen. Op humoristische en spitsvondige wijze zet hij de menselijke zwakheden te kijk. Denk daarbij aan "De wraakgier" uit "Overgehaalde landrotten".

En soms is de schepper van Tom Poes en Olivier B. Bommel een visionair. Het verhaal "De bovenbazen" geeft de graaicultuur, die ons in deze economische crisis gestort heeft, via een lachspiegel weer.

Olivier B. Bommel was, net als zijn schepper Marten Toonder, een heer van stand.

En dat kan van mij niet gezegd worden!

woensdag 2 mei 2012

Run rabbit run

Run, rabbit run.
Dig that hole, forget the sun,
And when at last the work is done
Don't sit down it's time to dig another one.

Dit couplet uit "Breathe" van Pink Floyd schoot mij door het hoofd, toen ik vanavond het konijn van mijn dochter eten ging geven.

Na de onweersbui rond de klok van 6 uur aten we vrij laat. Om 8 uur vertrok ik, terwijl het nog een beetje spetterde. Via een kleine omweg liep ik naar het konijn toe en gaf het wortel, witlof, hooi en broccoli en ververste het water, terwijl ik Aisha ook nog even aanhaalde.
Na de verrichte plichten liep ik met een kleine omweg weer naar huis toe, met "Run rabbit run" nog in mijn hoofd.
Vooral deze zin geeft goed onze Westerse wereld weer, waarin iedereen steeds meer opgejaagd wordt:
And when at last the work is done
Don't sit down it's time to dig another one.

Er bestaat trouwens een behoorlijk oud liedje met dezelfde titel.

Maar mijn voorkeur gaat toch duidelijk uit naar het klassieke album "The dark side of the moon" van Pink Floyd.