Na gisteren 84 km gefietst te hebben, volgde vandaag dus een soort rustdag: wat lezen, het weblog bijwerken, kortom gewoon wat utteren. Om een uur of 3 werd het droog. Een mooi moment om mijn voornemen om vandaag een rondje hard te lopen ten uitvoer te brengen. Vanuit huis liep ik via de 3 Oktoberhal naar het Valkenburgse meer. Op een drietal windsurfers na was het meer verlaten. Er stond trouwens veel wind, dus de snelheid van de surfers lag behoorlijk hoog. Ik ploeterde tegen de wind in tot ik bij het bruggetje kwam, waarover in vroeger tijden het parcours van de wintertriatlon liep. Vanaf hier had ik de wind zij in de rug. Via de Maaldrift rende ik op huis aan, waar ik na een verfrissende douche kon zien, hoe Niki Terpstra in de stromende regen Nederlands kampioen wielrennen werd. Klasse! Na de finish bracht ik even het oud papier weg. In de papierbak zag ik een paar boeken liggen.
Een bibliothecaris is nu eenmaal een verzamelaar, dus ik stak mijn hand in de bak en haalde er een paar boeken uit. Tot mijn stomme verbazing zat er een boek met trollentekeningen van Rolf Lidberg bij! Mijn verzameling met boeken van Rolf Lidberg is nu met 50% uitgebreid. Behalve bovenstaande Zweedse exemplaar had ik ook nog een ander boek met de humoristische trollentekeningen, die ik voor het eerst ontdekt heb tijdens onze fietsvakantie in Denemarken in 1979. Behalve deze boeken heb ik ook nog een verzameling ansichtkaarten van de Zweedse schilder. Ieder half jaar komen er 15 andere in een wissellijst te zitten. En steevast vraag ik aan collega's of vrienden, die naar Scandinavië afreizen, om als ze trollenkaarten zien, deze voor mij mee te nemen.
Gisterenmorgen had ik een bijeenkomst in Utrecht van BiebPanel. De ochtendsessie ging over het klantenpanelonderzoek over "Imago". Hierbij kwamen enkele sportgerelateerde zaken ter sprake. Een ervan is, dat je een winnend team juist wel moet wijzigen, omdat je anders in een soort slaapstand komt. Hierdoor loop je ongemerkt een achterstand op, doordat je vergeet bijtijds te vernieuwen. "Een goed voorbeeld is het Nederlands elftal", werd ons voorgehouden. Ik was het hier niet helemaal mee eens: Bert van Marwijk had Oranje juist wel gewijzigd, door Dirk Kuijt, de teamspeler bij uitstek, uit het elftal te halen ten faveure van het zoveelste luxe paard.
Een tweede sportgerelateerde zaak waren de seizoenen van een organisatie. Want net als het jaar kennen organisaties winter, lente, zomer en herfst. Een dienstverlening komt op, groeit en bloeit en bereikt zijn hoogtepunt, waarna onvermijdelijk de neergang inzet. De kunst is om op tijd met vernieuwingen te beginnen, dus voor de neergang niet meer te stuiten is. Dit werd gevisualiseerd met bovenstaand kunstwerk van Maurits Escher. Hier was een S-curve in gezet, het symbool van de seizoenen van een organisatie, die de neergang weet om te buigen in een nieuwe groeicurve. De S-curve kwam me zeer bekend voor. Bij het schaatsen en het skeeleren gebruik je deze ook. Ook al noem je het dan meestal niet de S-curve, maar heb je het over terugsturen.
Hoe beter je de S-curve uitvoert, das te meer voorwaartse groei, oftewel snelheid, je krijgt. Wat ik trouwens wel een leuke opmerking vond op deze dag, was de opmerking, dat iedere medewerker in de frontoffice eigenlijk horeca-ervaring zou moeten hebben: daar leer je pas echt, wat gastvrijheid betekent. Welnu, in mijn jeugdjaren stond ik achter de bar in "De Hobbit" in Nieuw-Vennep, dus deze ervaring heb ik, al betwijfel ik, of mijn leidinggevenden mij graag in deze outfit in de bibliotheek rond zouden zien stappen. Gisterenavond hadden we weer een gevarieerde droogtraining, met buik- en rugspieroefeningen, schaatsstappen in de elastieken en de befaamde coördinatie-oefeningen op het touwladder. Dit laatste had veel weg van de S-curve. Bij de sprongen op de treden van station Lammenschans liet ik de S-curve maar wijselijk achterwege.
Een paar weken geleden zag ik mijn buurvrouw naar buiten stappen met een partituur van Mozart onder haar arm. Ze bleek in een koor te zingen, dat het "Requiem" van Mozart uit zou voeren.
Via Janna regelden we 3 kaartjes, zodat we gisteren in ieder geval verzekerd waren van een van de mooiste werken van Wolfgang Amadeus Mozart.
De eerste keer, dat ik kennis maakte met dit magistrale werk was bij de film "Amadeus" uit 1984.
Rond de tijd, dat mijn moeder overleed, kocht ik de cd met het "Requiem".
Gisterenavond fietste ik met Ada naar de Regenboogkerk in Oegstgeest, waar we een plekje vrij hielden voor een van onze dochters. Voor de pauze waren een zestal nummers van Mozart, gedeeltelijk instrumentaal, gedeeltelijk gezongen.
De Regenboogkerk heeft trouwens een prachtige akoustiek. Na de pauze, met zeer lange wachtrijen voor de paar toiletten, kwam het "Requiem" met als eerste koorwerk "Dies Irae".
De volgende drie kwartier konden we genieten van een goede uitvoering van het vrijeschool oud-leerlingen en lerarenkoor VOLK van het laatste muziekwerk van het muzikale wonderkind Wolfgang Amadeus Mozart.
Een goed verstaander heeft aan een half woord genoeg.
Hoewel het door het boek "Vijftig tinten grijs" van E.L. James helemaal "hot" is, viel mijn mond dinsdagmiddag open van verbazing, toen ik een collega met ons hoofd hoorde praten over het opstarten van een SM-cursus in het najaar. Nu ben ik, zoals de meeste mannen, erg visueel ingesteld, dus ik zag het al helemaal voor me.
Het werd er niet beter op, toen bij de thee dezelfde 2 personen het hadden over het gebruiken van 'n flikker.
Ik snap het: in deze tijden van crisis, moet je er alles aan doen om nieuwe doelgroepen onze bibliotheek binnen te halen, maar of het werken met zweepjes nou erg uitnodigend werkt, durf ik te betwijfelen.
Hoewel enig masochisme mij niet vreemd is, al noemen we dat bij sporten afzien, leek mij dit niet zo'n geslaagd plan.
Mijn collega's probeerden mij tevergeefs te overtuigen, dat ze het hadden over een cursus Sociale Media en Flickr, maar daar tuinde ik natuurlijk niet in.
's Avonds na de droogtraining luisterde ik naar "Met het oog op morgen". Hierin kwam een CDA-kamerlid aan het woord, dat te horen had gekregen, dat zijn aanwezigheid op de kandidatenlijst van die partij niet gewenst was. Toch kwam er geen onvertogen woord over zijn lippen. Integendeel zelfs: "Ik sta met het CDA op en ik ga er mee naar bed."
Wat dat aangaat ben ik zeer ruimdenkend. Ieder zijn meug. Bij mij scheelt het trouwens maar 1 letter: geen CDA maar ADA!
Maar die ene letter is wel een wereld van verschil!
Op internet is het aanmeten van een nieuwe identiteit een fluitje van een cent. Je verzint een pseudoniem en dit voer je dan in als weblog of op willekeurig een ander sociaal medium. Dit pseudoniem kan dan een geheel eigen leven gaan leiden, zeker als je helemaal opgaat in deze nieuwe rol. Iets anders gaat het in het echte leven. Daar gaat het verwerven van een andere identiteit een stuk moeizamer. Je moet je identificeren en er worden zelfs vingerafdrukken van je duim en wijsvinger gemaakt, terwijl ik het idee heb, dat de Hollanders in het dagelijks verkeer de middelvinger het meest gebruiken. Maar dit terzijde. Gisteren was voor Ada en mij de dag van onze nieuwe identiteit. Eerst waren we 's ochtends op het Stadhuis van Leiden onze nieuwe ID-kaart wezen halen. De enige eis, die aan de pasfoto's gesteld wordt is deze: je moet er zo chagerijnig mogelijk op staan. Een of andere Amerkaaanse ambtenaar heeft dit zo bedacht en dat volgt Nederland als braafste jongetje van de klas natuurlijk klakkeloos na. Met deze nieuwe identiteit begaven Ada en ik ons in het gewoel van de zaterdagmarkt. Daar kwam ik al snel Douwe Kinkel tegen, in tijden van natuurijs bijna dagelijks te vinden op de plekken, waar ik ook schaats. Het kostte enige moeite, maar Douwe wist me, ondanks de nieuwe identiteit, toch te herkennen. Toen Ada en ik 's middags terugkwamen van het kopen van de Eureka Susten 3XP, lagen er 2 brieven op de deurmat. We kregen allebei een nieuwe voordeelurenkaart van de NS toegestuurd, die tevens als OV-chipkaart dienst kon doen. Dit ter vervanging van de oude. Deze oude kan ik nu rustig op internet zetten, omdat deze niet meer geldig is, nadat Ada en ik vanmorgen onze nieuwe kortingskaarten geactiveerd hebben bij de balie van de NS op Leiden Centraal. Deze pas is nu niet meer bruikbaar. Wat wel goed bruikbaar is, is onze nieuwe koepeltent. Het was half bewolkt, toen we deze vanmiddag om een uur of 3 opgezet hebben op een groot grasveld vlak bij ons huis. Volgens de folders doe je 5 tot 10 minuten over het opzetten van de tent. Wij deden er wat langer over, maar de 10 minuten moet met de nodige routine zeker haalbaar zijn. We waren aangenaam verrast door de grootte van de binnentent. We hopen nog vele jaren plezier te hebben van deze aankoop op de dag, waarop Nederland van Denemarken verloor. Maar we waren gewaarschuwd.
Niemand minder dan William Shakespeare, de grootste Engelse toneelschrijver, wist het in "Hamlet" treffend te verwoorden: "Something is rotten in the State of Denmark!" Dat weten wij nu ook. De afspraak was, dat Michael Krohn-Dehli het doelpunt tegen de Duitsers zou maken en beslist niet tegen ons! Zodoende zitten we in de Poule des Doods in een penibele situatie. We moeten de komende twee wedstrijden tegen Duitsland en Portugal winnen, anders liggen we er gewoon na de eerste ronde al uit. Maar zoals Johan Cruijff ons geleerd heeft: "Elk nadeel heb zijn voordeel!" Met mijn nieuwe identiteit probeer ik woensdag als een soort redder des vaderlands in de wedstrijd in de basis te beginnen. Met het loopvermogen zit het wel goed, getuige de 3.56.20 op de marathon. Ik schat in, dat de meeste internationals moeite zouden hebben om deze tijd te halen. Mijn positie wordt centraal in de verdediging. Met mijn ervaring bij DIOS 8 mag dat geen enkel probleem zijn. Het hele arsenaal, wat in F.C. Knudde uitgebreid beschreven wordt, beheers ik tot in de finesse: een te zachte terugspeelbal op de keeper, een mannetje willen passeren met de bal, terwijl er geen rugdekking is, de bal over grote afstand breed spelen, de benaming zegt het al, zodat deze opgepikt kan worden door een aanvaller van de tegenpartij, de buitenspelval laten mislukken, door niet met de rest van het elftal naar voren te stappen en niet te vergeten het veroorzaken van een strafschop. Het gaat dus helemaal goed komen met Oranje met mij in de basis. Vanmiddag heb ik 10 km hardgelopen in een wit shirt en een zwarte broek, dus let woensdag goed op Bert Breit als Ausputzer bij....die Mannschaft! `
Net als de afgelopen twee jaren, mocht ik weer een vrijdagochtend en -middag in mijn oude stek doorbrengen. Ik ben 20 jaar hoofd geweest van de bibliotheek in Katwijk aan den Rijn, dus dat voelt toch een beetje als thuiskomen.
Wie zich inmiddels ook thuis voelt in de meest energiezuinige bibliotheek van Nederland is Marcel van Driel. Net als in 2010 en 2011 was hij uitgenodigd in het kader van de Kunstroute, waarbij kinderen van de bovenbouw van de basisscholen in Katwijk, Rijnsburg en Valkenburg kennis maken met diverse vormen van kunst.
Waar Marcel van Driel de vorige keren "Subroza" multimediaal uitventte, was nu zijn nieuwe boek "Superhelden" aan de beurt, waarbij de kinderen een bom moesten ontmantelen. Slechts 2 van de 5 klassen lukte dat!
Tussen de bedrijven door controleerde deze gastheer het vakantierooster. Het zag er goed uit, nadat ik een stuk of 5 foutjes eruit gefilterd had.
Om 2 uur waren de 5 levendige sessies van Marcel van Driel afgelopen en vertrok hij weer huiswaarts, terwijl ik nog een klein uurtje aan het opruimen was. Morgenochtend moet de uitlening weer gewoon open.
Voor de gemeente Katwijk, die graag externe adviseurs aantrekt, heb ik nog een gratis advies: trek volgend jaar Marcel van Driel weer aan voor de Kunstroute. Want ook na 5 sessies van "Superhelden" verveelde het nog niet!
Afgelopen woensdag was de film "De langste dag" weer eens op de televisie. Deze verfilming van het mooiste boek over D-Day van de hand van Cornelius Ryan is een klassieker, die steevast wel ergens op 6 juni op de beeldbuis te zien is. De dag erop was voor mij de langste (werk)dag. 's Ochtends had ik een vergadering over marketing, 's middags stond ik gewoon in de uitlening en om 6 uur kon ik naar huis om te eten. Om half 7 kon ik aanschuiven, waarna ik mijn fiets oplaadde, zoals voor een fietsvakantie en trapte in mijn regenpak naar de bibliotheek van Katwijk aan den Rijn. Ik mocht de jaarlijkse tentoonstelling van "Pictura" openen. Het zou dus een lange werkdag worden, maar u hoort mij niet klagen. Mijn vader en mijn broer Leo, die hadden in de tijd van de graanoogst pas lange dagen, zeker als het dreigde de komende dagen te gaan regenen. Om 5 uur verlieten ze het huis om balen stro van het land te halen. In die tijd moesten de balen handmatig omhoog gestoken worden. Daarna werd dit stro naar veeboeren gebracht, waar het in stallen of hooibargen opgestapeld werd: eveneens werden de zware balen omhoog gestoken. En zo ging dat door tot ze om een uur of 11 thuis waren voor een korte nachtrust na zware arbeid. Zij hoefden na een werkdag niet meer naar een sportschool toe om aan hun conditie te werken. In de bibliotheek hield ik na sluitingstijd een korte toespraak over het thema "Vakantie". Heden ten dage wordt dat geassocieerd met reizen, maar van oorsprong komt het uit het Engels. "Vacancy" betekent gewoon afwezigheid.
In de tijd van de industriële revolutie was er een werkweek van 6 dagen met lange dagen. De mensen hadden buiten de zondag als rustdag per jaar maar een paar dagen vrij. Deze werden in ieder geval niet besteed aan lange reizen. Ik vroeg even tijd voor een korte afwezigheid van een paar minuten, alvorens de openingshandeling te verrichten. Ik pakte mijn zwaar beladen fiets en reed er tussen de boekenkasten door naar de voorleeshoek. En eerlijk is eerlijk, de leden van "Pictura" stonden versteld van deze openingshandeling. De gezellige avond duurde tot 10 uur. De Palm en de nieuwe haring smaakten prima!
Zelf heb ik er niets mee, ondanks dat ik dezelfde initialen heb als Björn Borg en Boris Becker, maar vanmorgen hadden we het in de kantine over tennis, en dan met name over het gekreun, dat vooral met damestennis gepaard gaat.
"Het heeft soms veel weg van een bevalling", zei een van mijn vrouwelijke collega's, waarop een andere ervaringsdeskundige zei: "Wat voor geluid moeten ze wel niet maken, als ze echt moeten bevallen?"
Een derde collega opperde de mogelijkheid, dat ze dan hun tennisracket mee naar bed nemen.
Daarop deed een mannelijke collega als een onpartijdige arbiter een duit in het zakje: "Ik geloof nooit, dat het breedste deel van het racket past!"
Eerlijk is eerlijk, ik moest de tranen van het lachen van mijn wangen vegen.
Vanaf nu roept "een potje tennis" bij mij heel andere associaties op.
Twee weken geleden was ik samen met Irene van der Plas naar een informatiebijeenkomst over voordeelmetjebiebpas. Op deze ochtend kwamen allerlei mogelijkheden ter sprake, hoe je deze extra reden om lid te blijven van de bibliotheek, onder de aandacht kon brengen.
Diverse buitenissige mogelijkheden kwamen ter sprake, zoals een jurk met allerlei zakken, waarin de folders en flyers gestopt konden worden. Zo kon je op drukke plaatsen in de vestigingsplaats van de bibliotheek reclame kunnen maken.
Daar ik een van de weinige mannen was op deze ochtend, zei de buurvrouw van Irene: "Dat zal Bert beeldig staan."
Waarop Irene antwoordde: "Breng hem niet op ideeën. Hij is er gek genoeg voor!"
Op een of andere manier voelde ik geen enkele aandrang om het hoofd frontoffice te weerspreken....
