Als hoofdsponsor heb je bijzondere voorrechten. Daar maakten mijn vrouw en ik gisteren gretig gebruik van. Normaal gesproken werk ik op donderdagavond, maar doordat we gisterenmorgen Paasontbijt hadden op ons werk, ben ik in Katwijk gebleven en was ik 's avonds vrij. Zodoende konden we naar Amsterdam voor een voorspeelavond op het Conservatorium.
Er was een koperavond, waarop een van onze dochters trompet zou spelen. Het was wel even haasten. Om 5 uur zat mijn werkdag erop en fietste ik tegen de koude wind in naar huis, waar we snel rijst met bloemkool en kaassaus aten. Vervolgens fietsten Ada en ik naar Leiden Centraal, waar we net op tijd waren voor de trein van 3 voor half 7 naar Amsterdam. Vandaar wandelden we naar het naast de Openbare Bibliotheek gelegen Conservatorium om te luisteren naar studenten, die begeleid op de piano, klassieke werken ten gehore brachten op trompet of hoorn.
Deel 2 en 3 van het Tweede Hoornconcert van Wolfgang Amadeus Mozart was het meest bekende muziekwerk, wat we die avond hoorden.
Als hoofdsponsor luisterden we aandachtig naar een andere trompetspeler, die "Fantasie Concertante" van Theodore Hoch speelde. Natuurlijk waren wij bevooroordeeld, maar wij vonden die live-uitvoering erg goed klinken.
Op het programma stond als laatste een concert van Martin Ellerby op Euphonium. Nu weet ik aardig wat van muziek, maar van een euphonium had ik nog nooit gehoord.
Ons werd verzocht om aan de rechterkant van de Bernard Haitinkzaal te gaan zitten, zodat we het instrument niet alleen konden horen, maar ook konden zien. Het is ongelofelijk, wat een rijkdom aan klanken deze student uit het euphonium wist tevoorschijn te toveren.
Op youtube blijken aardig wat muziekstukken met euphonium te vinden, o.a. van de door mij bewonderde muzikale duizendpoot Carl Jenkins.
Op weg naar het station sneeuwde het lichtjes. Maar ja, het was dan ook Witte donderdag....
Vanmorgen vroeg ging Ada de deur uit om met Mieke Aalders van Hoek van Holland naar Maasland te wandelen.
Het was waterkoud weer op deze eerste dag van de lente. Weer, dat je eerder begin maart verwacht of op het eind van de herfst of zelfs in de winter.
De voorspellingen voor de komende week zijn nog steeds aanhoudend te koud. Wat dat aangaat is dit weer, dat lastig is in te delen in een seizoen. Dat haalde dit prachtige nummer van de Ierse folkgroep Planxty weer bij mij naar boven.
En dat klopte volledig met hoe ik me voelde bij het bereiken van het zesde lustrum als getrouwd man.
Maar zoals een goed huwelijk af en toe wat onderhoud nodig heeft, zo is het ook met voertuigen.
Het deze sneeuwrijke winter kwistig gestrooide pekel had zijn werk gedaan en de tandwielen en ketting van mijn fiets moesten vervangen worden. Vanmorgen bracht ik mijn fiets bij Nico's Fietsshop vlak bij mijn werk en vanmiddag kon ik de gerenoveerde fiets weer ophalen. Onder een gesloten wolkendek reed ik op huis aan, me realiserend, dat dit, naast de sneeuw en de telkens terugkerende (nacht)vorst toch wel een kenmerk was van de afgelopen winter: het gebrek aan zon.
Daar zijn we langzamerhand wel aan toe.
Het was de allereerste afspraak, die ik noteerde in mijn agenda van 2013: Pink Project, De Meerse in Hoofddorp 15 maart. Samen met Bas Warnink zou ik naar deze coverband van Pink Floyd gaan kijken en vooral luisteren.
Voor het zo ver was, moest ik eerst in de Leidse IJshal de laatste schaatsles van het seizoen geven. Om half 6 reed ik een paar rondjes met Alexander, waarna we de groepen bij elkaar veegden en er een les met heel veel spelletjes van maakten. Een uur later trok ik snel mijn schaatsen uit, daar ik op tijd de trein naar Hoofddorp moest hebben. Diverse kinderen kwamen me bedanken voor het leuke seizoen, ik werd nog door wat ouders aangeschoten en daarna fietste ik naar Leiden Centraal.
In Hoofddorp aangekomen wandelde ik naar het Cultuurgebouw, terwijl grote sneeuwvlokken naar beneden kwamen zetten. Het staartje van de vijfde vorstperiode. Daar ik om half 8 nog niet veel gegeten had, liep ik door naar Subway, waar ik een broodje met kaas en vlees at. Over het percentage paardenvlees zal ik geen uitspraken doen.`Dat horen we pas achteraf.
Om 8 uur betraden Bas en ik de Meerse, waar we op rij 4 stoel 21 en 23 hadden. Dat had Bas goed geregeld. We zaten ongeveer in het midden, dus konden alles prima zien.
Om kwart over 8 begon het optreden met "Arnold Layne".
Na deze opening werden we met hinkstapsprongen door het oeuvre van Pink Floyd geleid met geheide klassiekers en wat onbekendere werken.
Eén van de klassiekers was het van "The dark side of the moon" afkomstige "Time".
Een relatief onbekend nummer was "Fat old sun" van "Atom Heart Mother".
"Nu heb elk voordeel zijn nadeel", zou Neerlands beste voetballer ooit zeggen, en daar kwamen wij in de pauze achter. In het midden zittend ben je het laatst weg uit de zaal. De bij het kaartje inbegrepen Leffe blond kregen we pas toen de pauze ten einde begon te lopen. We hadden er voor betaald. We blijven Hollanders! We moesten echter wel sneller drinken.
De tweede helft bevatte veel later werk van Pink Floyd. De twee zangeressen, die voor de pauze slechts af en toe op het podium stonden, bleven nu staan en zongen dat het een lieve lust was. Net als de leadzanger hadden ze stemmen, die klonken als een klok. Ook alle instrumentalisten bleken stuk voor stuk rasmuzikanten te zijn. Het was natuurlijk niet het origineel, maar regelmatig kwam het er bedrieglijk dichtbij.
Op het grote scherm werden bij de nummers passende films vertoond, terwijl lichteffecten en een rookmachine er voor zorgden, dat je ogen en oren te kort kwam.
Zo kwam "Brain damage" van "The dark side of the moon" langs. Het laatste nummer, dat aangekondigd werd, was "Run like hell" van "The Wall". Het werd opgedragen aan de bevolking van Syrië, waar een slager, die koste wat het kost aan de macht wil blijven, in 2 jaar tijd 200.000 mensenlevens op zijn geweten heeft: "Hierover gaat dit werk van Pink Floyd!"
Een staande ovatie bracht ons nog twee toegiften. De eerste was het eveneens van "The Wall" afkomstige "Comfortably numb".
Aansluitend en afsluitend speelde Pink Project "Wish you were here" van het gelijknamige album.
We begaven ons weer naar de barruimte, waar we bij de Leffe blond en het kleine glaasje Oerblond met Daaf Slijkhuis en Jopie Soeters, die we kenden van "Lambiek" en "De Hobbit", napraatten over het optreden en het uitgebreid hadden over fietsvakanties. Jopie en Daaf hadden vorig jaar ook de Maare Mosel Radweg gefietst.
Om kwart voor 12 werd het tijd om de jassen en mijn rugzak met mijn schaatsen op te halen. Terwijl we ons kleedden op de koude buitenlucht, kwamen net een paar leden van Pink Project aangelopen. We praatten nog even met hen, waarna Daaf aan mij vroeg, of ik leden van "The Shoes" kende. En of!
Daaf had hen ooit nog op zien treden in de LTS op Haagweg 4 in Leiden bij het eindexamenfeest. Toen heetten ze nog "The Rocking Boys".
Bas zette me op station Hoofddorp af. In de regen namen we afscheid van elkaar.
Vanmiddag was ik druk bezig om een BiebPanel-onderzoek over de collectie Fictie uit te werken. Bij de aanbevelingen kwamen, zoals gebruikelijk, de E-books weer ter sprake. Dit keer in de vorm van het onder de aandacht van onze klanten brengen van 3 sites. Dat was om te beginnen www.bibliotheek.nl/leesmeer, een site, waarvoor je je gratis aan kunt melden en dan in een aantal boeken de eerste 10 pagina's door kunt bladeren en desgewenst downloaden.
De tweede was www.bibliotheek.nl/eregalerij, die vooral literaire klassiekers onder de aandacht bracht.
De derde was er eentje, die ik al wel kende, maar nooit met E-books in verband had gebracht: www.dbnl.org. Ook deze bladerde ik door en daar stuitte ik op een vergeten pareltje.
Vanuit de inhoudsopgave van dit voor mij nieuwe boek uit 1971 kun je het hele boek bekijken. Dit is de bijbehorende titelbeschrijving: Ard Schenk, Ard apart. Ard schrijft over schaatsen. Herinneringen aan en opmerkingen over vijf jaar topsport. Born, Amsterdam / Assen 1971.
Met foto's uit de oude doos.
En uit de nog oudere doos.
Ik heb het boek op internet doorgebladerd en het geeft een goed beeld van het schaatsen en de trainingsmethoden uit het tijdperk van "Ard en Keessie".
Nostalgie, maar toch ook leerzaam. Kortom: een aanrader voor iedere schaatsliefhebber! Ga dus snel naar Ard apart!
Rokjesdag is de dag waarop een groot deel van de Nederlandse vrouwen voor het eerst in het jaar zomerse kleding zoals een korte rok zou dragen, doorgaans midden april.
De veel te vroeg overleden schrijver Martin Bril maakte de term dusdanig bekend met een gelijknamige verhalenbundel, dat hij sindsdien doorgaat voor de bedenker van de term.
Vorige week leek het er op, dat rokjesdag aanstaande was, maar de taaie winter van 2013 sloeg voor de vijfde keer toe met een vorstperiode.
In het zuiden van Europa heeft men echter met andere weersomstandigheden te maken. Vandaar dat men vandaag getuige kon zijn van de Vaticaanse variant van rokjesdag.
Voorlopig zullen we het moeten doen met deze Romeinse rokjesdag.
Wie de titel van dit stuk leest, trekt wellicht de verkeerde conclusie. Het klinkt een beetje alsof ik een monnik ben, die besloten heeft om uit te treden.
En dat is dus aan de vooravond van het conclaaf niet het geval.
Want ja, u weet hoe dat gaat in zulke zaken: mijn naam wordt genoemd!
Ik wil echter niet op de feiten vooruit lopen, maar mocht het zo ver komen, dan zal ik het pontificaat aanvaarden als Pias I.
Vooralsnog slaat de titel op mijn laatste zaterdagdienst in de bibliotheek van Rijnsburg. De officiële naam, die deze bibliotheek ooit gekregen heeft, is "De Kloosterhof".
De bibliotheek gaat over 2 weken namelijk verhuizen naar het voormalige gemeentehuis van Rijnsburg, waar het met andere instellingen een Kulturhus gaat vormen. Dit Kulturhus heeft de naam "De Burgt" gekregen.
Wat dat aangaat symboliseert de verhuizing van "De Kloosterhof" naar "De Burgt" de Middeleeuwse geschiedenis van Rijnsburg, toen er zowel een burcht als een abdij gevestigd waren.
Er zijn diverse graven en gravinnen van Holland in de abdijkerk van Rijnsburg begraven, waaronder vermoedelijk ook de bekendste graaf van Holland, Floris V.
Om kwart over 1 verliet ik "De Kloosterhof", waar ik 3 jaar met veel plezier mijn zaterdagdiensten heb gedraaid. Dat was nu historie. Maar waar geschiedenis is, daar is ook toekomst. In de regen fietste ik door naar Katwijk aan den Rijn, waar ik bij Boekhandel Van den Berg een extern geheugen voor onze computer kocht.
Thuis gekomen hield ik mijn regenbroek maar aan, daar ik nog even wat boodschappen moest doen. Om 3 uur begon ik in de nog niet opgehouden regen aan een trainingsloop van 12 km. Mijn nieuwe schoenen lopen nog steeds lekker, maar ik heb wel het idee, dat er eerder en meer vocht bij mijn tenen terechtkomt. Met een uurtje lopen is dat nog geen probleem, maar bij trainingen van 30 km en zeker bij de marathon heb je dan wel meer kans op blaren.
Geheel in de stijl van deze dag liep ik ook over de Papelaan, langs "De Horsten", de verblijfplaats van de toekomstige koning Willem-Alexander. Van de Graven van Holland naar het Huis van Oranje is maar een klein stukje lopen en fietsen, ook al omvat het meer dan een millennium vaderlandse geschiedenis. Een periode, waarin de macht verschoof van de geestelijkheid via de adel naar de burgers. Dit alles flitste door mijn hoofd op de dag dat ik zei: "Adieu, Kloosterhof!"
Vandaag is het Vrouwendag. Kennelijk is dat iets om bij stil te staan. Voor mij gaat dat niet zo op. Mijn hele leven lang heb ik al te maken met vrouwendagen.
Dat begon al bij mijn geboorte. Met 8 zussen boven me was ik gezegend met 9 moeders. Er zijn mannen, die het met minder moeten doen.
Na deze gedegen vooropleiding kwam ik in het bibliotheekvak terecht. Na 5 jaar en 5 maanden bij de Openbare Bibliotheek in Leiden gewerkt te hebben, ben ik al ruim 28 jaar bij de Katwijkse bibliotheek. Ook hier is het percentage mannen verwaarloosbaar klein. Zelfs bij onze klanten is de verhouding ruim 70% vrouwen en nog geen 30% mannen.
En als klap op de vuurpijl kregen mijn vrouw en ik 3 dochters en 1 zoon. Zelfs in ons gezin zijn de vrouwen dus ruim in de meerderheid.
Uitgezonderd de lagere schooljaren, die ik doorbracht op een Katholieke jongensschool, heb ik dus meestal in een omgeving verkeerd, die werd gedomineerd door vrouwen. Enige ervaring met "het zwakke geslacht" kan mij dus niet ontzegd worden.
Nu wordt wel gezegd, dat vrouwen grillig zijn als het weer.
Mij hoor je dat niet zeggen. Maar tegenspreken zal ik het evenmin.
Wat dat aangaat past het weer van vandaag prima bij de Vrouwendag. Dit soort kaarten met zulke temperatuurverschillen zie je zelden in Nederland. En al helemaal niet, als je de gevoelstemperatuur er bij betrekt met tussen Noord- en Zuid-Nederland een temperatuursverschil van 20 graden!
Na vanmorgen gewerkt te hebben, fietste ik in voor de tijd van het jaar hoge temperaturen naar huis, waarna ik om 5 uur op weg ging naar de Leidse IJshal voor de voorlaatste schaatsles voor de IJVL van dit seizoen. Daar ik vorige week pas de sleutel van de IJVL-kast in ontvangst genomen had, kon ik even snuffelen, welke spullen er in verstopt zaten.
Met elastieken en een uitschuifbare plastic stok van ruim 2 meter lengte had ik meteen weer wat nieuwe oefenstof voor de kinderen. Met de stok leerde ik de jeugd, wat "aan de stok schaatsen" is.
Maar het echte succesnummer was toch wel het schaatsen in de elastieken. Voor degene, die voorop reed, was het een gratis krachttraining, daar je letterlijk iemand op sleeptouw moest nemen. Voor de achterste waren de bochten een prima snelheidstraining. Door de middelpuntvliedende kracht werd je dan met flinke snelheid de bocht in geslingerd. De kinderen vonden het geweldig!
Voor de aardigheid telde ik op deze Vrouwendag even het aantal jongens en meisjes van mijn groep. Er waren vandaag 4 jongens en 10 meisjes aanwezig. Maar daar sta ik niet van te kijken. Voor mij is het immers bijna iedere dag Vrouwendag.
Gisterenavond voor de verandering weer eens naar een gemeenteraadsvergadering geweest. Dit keer betrof het de commissievergadering, waarin de besluitvorming over de nieuwe bibliotheekstructuur ter sprake kwam. In eerste instantie werd er vooral gezegd, wat de commissieleden allemaal NIET wilden, tot Marcel van Tol als laatste zich het meest enthousiast toonde.
Ja, het ziet er naar uit, dat we een nieuwe Hoofdbibliotheek met een zaal met 200 stoelen in het centrum van Katwijk aan Zee gaat komen, ook al was dat besluit omgeven met zeer veel mitsen en maren.
Er zal nog zeer veel water door de Rijn stromen, voor het daadwerkelijk zo ver komt, dat we in het nieuwe pand onze intrek kunnen nemen. Meer zat er momenteel niet in, maar we mogen weer hopen op een mooie toekomst.
