woensdag 25 september 2013

Slechte schaatsers

Soms krijg je een blogverhaal op een presenteerblaadje aangereikt. Zoals vandaag. Ik kreeg een mailtje met de tekst "Ik tik in google afbeeldingen in: slechte schaatsers en wie vind ik:

Het is onmiskenbaar onze trainingsmaat Wil Verbeij. De foto is gemaakt op 11 februari 2012, toen wij de Zelfstedentocht reden, zoals beschreven in Van de bedstee in Boksum naar de Bonkefeart.
Nu is Google erg goed in het controleren van teksten op woorden, maar ondanks dat ik hartelijk moest lachen: van schaatsen hebben ze geen verstand!
Ter rehabilitatie van Wil Verbeij, die zich bij de Elfstedentocht zoals gebruikelijk ontpopte als een goede schaatser, ben ik even gaan kijken, hoe ze bij Google aan deze kwalificatie kwamen.
Waar komt de tekst vandaan?
Boven de foto staan 2 stukken tekst, met daarin de volgende zinsneden:
"We reden over een geveegde baan langs de zijkant van het Slotermeer. Hier zag je vele honderden schaatsers rijden, die allemaal aan de Elfstedentocht waren begonnen. Overal zag je kleine en wat grotere groepen rijden met tussendoor was individuele schaatsers."
"De pijn van mijn linkerbeen werd hier wat manifester. Maar opgeven na 50 km? Dat nooit. Dan maar een lijdensweg op deze prachtige schaatsdag. Al zou ik een maand pijn in mijn been houden, ik wilde deze eerste kans na 15 jaar met beide handen aangrijpen om de Bonkefeart weer te halen. Het schaatsen had op dit slechte ijs veel weg van masochisme voor gevorderden."

Gecombineerd leidde dit tot de ongedachte vondst van Google. Ik sluit echter niet uit, dat enkele onverlaten de titel van dit blogstuk bij de foto bij tijd en wijle zullen gebruiken in de nabijheid van deze vooral op natuurijs goede schaatser.

dinsdag 17 september 2013

Kenniscirkel collectievorming

Als collectievormer bij Bibliotheek Katwijk mag ik 2 keer per jaar naar Probiblio in Hoofddorp fietsen. Vanmorgen vertrok ik om kwart over 8 onder een zwaar bewolkte hemel naar de Haarlemmermeer. Ik had de wind in de rug, dus ik schoot harder op dan ik had verwacht. Om half 10 was ik na 27 km fietsen als een der eersten aanwezig, ondanks het onderweg aantrekken van de regenbroek, een paar stoplichten en het even praten met mijn schoonzus Joke, die ik in Nieuw-Vennep tegenkwam.
Sommigen zijn stomverbaasd, dat ik "dat hele eind" uit Leiden kom fietsen.

Ach, vergeleken met het ploegen door de sneeuw in januari was dit een fluitje van een cent.

Bij de voorstelronde werd je niet echt vrolijk: bezuinigingen alom, sluiting van vestigingen en ontslagen, met als nieuwste variant ontslagen werknemers, die vervangen werden door vrijwilligers. Hoe gek wil je het hebben?
Fred Kolman van Openbare Bibliotheek Amsterdam kon melden, dat Amsterdam tegen de heersende trend in nog nieuwe vestigingen opent. Hij legde ook uit, hoe nu en in de nabije toekomst de Plusbibliotheken de taken verdelen met betrekking tot de diverse collectie-onderdelen, zodat de minder gangbare titels toch behouden blijven voor de openbare bibliotheken in Nederland.
Het tweede deel van de ochtend ging over de Bibliotheek op School, dBoS in het vakjargon.
Belangrijk bij dit soort bijeenkomsten zijn vaak de persoonlijke gesprekken met vakbroeders en vooral -zusters en zaken die niet op de agenda staan, maar wel naar voren komen. Interessant voor ons kan met kleinere collecties in de filialen de Routecollectie worden. Een interessant onderwerp voor een volgende keer. En als dan ook ervaringen van bibliotheken met "floating collections" aan bod komen, kan dat praktische handvaten opleveren.
Op de terugweg ging in nog een uurtje bij mijn schoonzus Joke langs, voor ik tegen de wind in op deze wisselvallige derde dinsdag in september op huis aan fietste. Zo kon ik mijn kuiten, die gevoelig waren door de combinatie van 15 km hardlopen en de volgende dag een droogtraining, weer een beetje soepeler trappen.
Het nuttige met het aangename verenigen heet zoiets.

maandag 16 september 2013

Ziener


De afgelopen jaren lopen de wielrenhandschoenen als een rode draad door het dagboek. Ik zal een aantal citaten aanhalen uit de afgelopen jaren. Het begon ermee, dat Ada een paar racehandschoenen kreeg, die bij een koffiestop waren blijven liggen.
Maar in het Kylltal gebeurde dit: "Het begon te regenen. Net onder de top van de Mühlenberg was een schuilhut, waar we onze lunchpauze namen, terwijl de regen in vlagen naar beneden kwam zetten. Toen de bui voorbij was, gingen we weer afdalen, maar na een paar honderd meter kwam er nog een bui. Tussen Erdorf en Hüttingen volgde een afdaling van 25%. Hier moesten we verplicht afstappen. In Hüttingen kwam Ada er achter, dat ze haar wielerhandschoenen in de schuilhut had laten liggen. Jammer, maar we gingen niet terug."
Later in de fietsvakantie kwamen we in Bad Münstereifel: "Op een bankje bij de Wechter Tor aten we wat boterhammen, waarna we bij de fietsenmaker bij het station twee paar wielerhandschoenen kochten."
Dit jaar ging de running gag door. In Fôret Dominiale de la Hardt Nord hadden we geluncht: "Gelaafd wilden we vertrekken, toen Ada met de mededeling kwam, dat ze haar wielerhandschoenen vermoedelijk bij de laatste koffiestop had laten liggen. Ophalen was geen optie. Zo reden we 21 km tot het Canal du Rhône au Rhin, waar ik nog een keer in Ada's fietstas keek. En wat vond ik daar?"

Vier dagen later reden we door het Zwarte Woud: "Ik kwam er achter, dat ik mijn wielerhandschoenen in Lauchringen had laten liggen. Mijn moeder zou zeggen: "God straft onmiddellijk", want eerder die week had ik Ada de maat genomen, toen zij haar handschoenen niet kon vinden.
In Stühlingen was een fietsenmaker, maar op de deur zat een briefje: "Sorry, we're riding". We stonden dus voor een gesloten deur.
We haastten ons om nog in Bonndorf te komen: "Er stond een bord voor auto's met "Bonndorf 2 km". Ik wilde het fietspad volgen. Ada keek zonder leesbril en we hadden een prachtige, bochtige afdaling en we kwamen uit in....Brunnadern, een klein boerendorp. Van hieruit was het nog 8 km voornamelijk klimmen naar Bonndorf.
De wielerhandschoenen kon ik vergeten."

De volgende dag had ik aan de Titisee meer geluk: "Er was een fietsverhuur, waar ik voor € 16,- een paar wielerhandschoenen aanschafte. Ada nam intussen een foto van de onweersbui boven het bergmeer."
De handschoenen waren van het merk Ziener.

Dat past ook wel bij mij. Er schuilt een groot Ziener in mij.

Het is alleen zo jammer, dat de rest van de mensheid dit niet wil zien!

Nu heeft ook een Ziener wel eens een mindere dag: "Ik kon maar 1 racehandschoen vinden. De klerentassen op mijn fiets keerde ik helemaal om. Tevergeefs. Daarna nogmaals. Wederom niets. Tot Ada de slaapzak uit de hoes haalde. Daar zat mijn tweede wielerhandschoen!"

Er wordt wel gezegd, dat partners, die lang met elkaar leven, steeds meer op elkaar gaan lijken. Oordeel zelf: "Op een grote kei in de schaduw lunchten we. Bij het wegrijden kwam Ada er achter, dat ze haar wielerhandschoen verloren had, toen we de eerste klim achter de rug hadden. Ze reed terug en vond hem. Die handschoenen willen wat deze vakantie!"

Om mijn faam als Ziener waar te maken, voorspel ik, ruim een maand van te voren, dat er op 24 oktober eindelijk een nieuw stripalbum van Asterix en Obelix uit gaat komen: "Asterix bij de Picten".

Geniet ervan!

woensdag 11 september 2013

Clannad

We schrijven 1977. In de Groenoordhallen in Leiden vond het Irish Folk Festival plaats met veel bekende groepen, zoals topact "The Dubliners", maar ook met "The Bothy Band", die dat jaar met veel succes op Pinkpop had opgetreden.

Na een solist, die tegenwoordig getooid zou zijn met de titel singer-songwriter, was als tweede een volslagen onbekende groep aan het begin van de middag geprogrammeerd: Clannad.
Muzikaal gezien was om een uur of 1 al het hoogtepunt van het tot 12 uur durend festival, toen de dronken Dubliners de afsluiting verzorgden.

Ze mochten dan veel beroemder zijn, "The Dubliners" konden die dag niet in de schaduw staan van de muzikale virtuozen uit Donegal.

Nu was ik met een groep vrienden twee maanden ervoor op vakantie geweest in Ierland, dus we waren geheel in de stemming. Bas Warnink ging dan ook huiswaarts met de lp "Dulaman".

Het was onze eerste kennismaking met de families Brennan en Duggan. Later zouden we Clannad nog een paar keer zien, zoals in 1982 in Utrecht, waar de Brennans hun jonge zusje hadden meegenomen.

Later zou de zus van Maire furore maken onder haar voornaam Enya.

Daarna heb ik Clannad nog een paar keer op zien treden tot ze ophielden met cd's maken en optreden.
Vorige week las ik ergens, dat er een nieuwe cd van Clannad uit zou komen. Ik ging naar hun site.
Inderdaad stond daar op, dat "Nádúr" op 21 september uitkomt.

Er was ook een mix van stukjes uit liedjes, dat je als voorproefje af kunt draaien.

Ik moet zeggen: dat smaakt naar meer. En nu komt het leuke. Op de newsblog van Clannad stond, dat ze ook in Nederland op zouden treden.
Zondagavond heb ik, na thuiskomst van de Mergellandroute, voor Ada en mij twee kaartjes besteld voor het optreden in Haarlem. We kijken naar het weerzien uit.

woensdag 4 september 2013

Zwoegen in de Oudewijvenzomer


Het prachtige nazomerweer, dat we momenteel hebben, wordt ook wel "Indian summer" of Oudewijvenzomer genoemd. Bij veel mensen nodigt het uit tot tempo doeloe, maar er zijn ook mensen, die al of niet vrijwillig juist extra activiteit aan de dag leggen. U mag 3 keer raden, tot welke soort ik behoor.
Gisterenavond hadden we in Nieuw-Vennep een vergadering ter voorbereiding van de reünie van Oktopus op zaterdag 16 november. Direct uit mijn werk fietste ik naar Noordwijk, waar ik bij Joop en Gea Beenakker in de tuin een spaghettischotel al, alvorens ik met Joop naar de zoveelste hilarische vergadering reed.
's Avonds om kwart voor 10 waren we terug bij zijn huis, waarna ik nog een rit in het donker voor de boeg had.
Om half 12 zocht ik het bed op, waar ik om half 7 al weer uit moest. Om 8 uur moest ik op de Hoofdbieb zijn. Er moest gesjouwd worden. De Strandbibliotheek moest ontruimd worden. Dirk en Perry reden met een kleine vrachtauto, ik met de biebauto. Om kwart over 9 zat alles in de wagens. Ik bracht wat spullen naar de garage, waarna we bij de opslag in Katwijk aan den Rijn de vrachtauto leegruimden.
Klus geklaard, zou je zeggen. Maar dat gold niet voor het mannelijk personeel van de bibliotheek. Wij mochten zware spullen uit de oude bibliotheek van Rijnsburg gaan halen.
"Waar blijven jullie met je emancipatie?", zei Dirk en hij legde de vinger op de zere plek. In de 34 jaar, die ik inmiddels in het bibliotheekwerk actief ben, is er wat dat aangaat geen spat veranderd.
We hadden met moeite een paar zware, onhandige schotten met moeite in de vrachtauto gekregen en 3 delen van een balie. De balie ging naar de garage, de schotten gingen 's middags naar de bibliotheek van Hoornes/Rijnsoever. Ik reed met de biebauto voor de vrachtauto uit en nam meteen de boekenkratten mee voor een ritje langs de filialen. Zo kon ik op deze warme dag mijn buik- en rugspieren nog wat extra aanspannen.
In Rijnsburg hielp ik nog met het inladen van kasten en tafels, alvorens ik de rit langs de filialen via Katwijk aan den Rijn en Valkenburg voltooide. Nadat ik 10 kratten met boeken op de Hoofdbieb afleverde, was er een collega, die probeerde te versieren, dat ik ze ook nog in zou nemen.
"Wat moet ik hiermee?"
"Innemen", zei ik: "Ik loop vanaf 8 uur al te sjouwen."
De emancipatie heeft nog een lange weg te gaan.

Nu stond er 's avonds een skeelertraining op het programma. Ik had me voorgenomen het wat rustiger aan te doen, maar ja, wie mij een beetje kent....
Ik deed dus gewoon mee met de door Tjeerd Wierdsma gegeven training. En ik moet zeggen: het viel me niet tegen. Zelfs de sprints over 100, 200, 300 en 400 meter gingen voor mij doen behoorlijk.
Maar het mooiste was toch de oefening met trio's, waarbij iemand de andere 2,5 ronden uit de wind moest houden, waarna de anderen uit de rug weg moesten sprinten en de kopman er achteraan moest. Ik vond het prima om Jante Vernhout en een andere jonge vrouw in een gelijkmatig tempo in de luwte te zetten.
En ik maar zwoegen in de Oudenwijvenzomer!

zondag 1 september 2013

Sijthoff

Daar ik na de tocht in de Drakenboot over de Kaag pas om 1 uur thuis was, namen we de gelegenheid te baat om een beetje uit te slapen. We waren dus wat later met boodschappen doen.
Bij "De Helianth" aangekomen zagen we een man en een vrouw, die alle courgettes mee wilden nemen.
Daar onze oogst de volkstuin zoveel courgettes oplevert, dat wij dat onmogelijk weg kunnen eten, begon Ada hier spontaan over.
"Als jullie ze over een half uur bij "Sijthoff" af kunnen leveren, dan willen wij ze van jullie overnemen.
Nadat we hadden afgerekend, fietste ik zo snel mogelijk naar huis, deed de melk in de koelkast en trapte met gezwinde spoed terug naar de Leidse binnenstad, waar ik het oude gebouw van uitgeverij Sijthoff binnen stapte met 6 courgettes.
Momenteel is uitgeverij Luitingh-Sijftoff in Amsterdam gevestigd, maar in de 19e eeuw begon Albertus Willem Sijthoff in Leiden een eigen uitgeverij. Hij gaf ook het Leidsch Dagblad uit.
Uitgeverij Sijthoff bewoog zich vooral op de markt van de detectives en de thrillers. Hun boegbeeld was niemand minder dan Agatha Christie, the Queen of crime.
In het oude pand van de uitgeverij aan de Douzastraat zit sinds afgelopen vrijdag cultureel centrum annex eetcafé "Sijthoff". Het is verrassend, wat je allemaal met oude bedrijfspanden kunt.

Nu hoeven we soms maandenlang geen groente te kopen sinds we de volkstuin hebben, maar er daadwerkelijk nog een klein beetje aan verdienen is toch weer wat anders.
Nadat ik de eerste geldelijke verdiensten van de volkstuin in ontvangst had genomen, dronk ik nog een kopje thee en fietste naar huis, waar ik 's middags nog een blokje van 8 km ging hardlopen. Het was, de voorspellingen voor een regendag ten spijt, weer een heerlijke zomerdag. Het zonnetje scheen, de zonnepanelen deden hun werk en de elektriciteitsmeter liep terug. Zelf liep ik vooruit. Dat hou je toch het langste vol....