Witte fietsenplan

Afgelopen week ontving ik mijn loonstrook van mei. Daarin was, zoals afgesproken op mijn werk bij het deelnemen aan het fietsenplan, mijn Batavus Galibier in één keer afgeschreven van mijn vakantiegeld.

Nu is mijn Galibier wit en vandaag had ik na 1955 kilometer fietsplezier ineens de associatie met het Witte fietsenplan.

Het bijschrift bij deze foto was veelzeggend: "Het Witte Fietsenplan (augustus 1965) voorziet in openbare fietsen die niet op slot kunnen. De witte fiets symboliseert eenvoud en hygiëne tegenover de protserigheid en vuilheid van de autoritaire auto."
In 1965 was ik 10 jaar, dus de acties van Provo ontgingen me toen als eenvoudige polderjongen bijna volledig. Het heeft bijna een halve eeuw geduurd, maar eindelijk doe ik mee met mijn persoonlijke Witte fietsenplan....

Week van de Amateurkunst

Veel mensen zal het vermoedelijk ontgaan zijn, maar dit is de Week van de Amateurkunst. In de Hoofdbibliotheek aan de Schelpendam in Katwijk was het onmogelijk om er aan te ontkomen.
Dat was het gelukkig wel op maandagavond, toen er een parfumavond was georganiseerd. Ik ben voor heel veel geintjes en gekke dingen te porren, maar dit gaat zelfs mij te ver. Ik heb totaal niets met parfum en "lekkere luchtjes". Dat is toch echt iets voor vrouwen.

Geef mij maar de geur van eerlijk zweet!

Maar gelukkig had mijn collega Francisca Westgeest diverse amateurmusici geregeld, die een akoestisch optreden verzorgden in de bibliotheek. Woensdagmiddag werd de spits afgebeten door Koos van Beelen, die op gitaar en ukelele relaxte muziek ten gehore bracht.

Zo speelde hij de intro van "Stairway to Heaven" van Led Zeppelin, dat juist die dag in het nieuws was door een royaltykwestie rond dit fantastische lied.

Altijd goed, deze reuring rond muziek. Het brengt je in aanraking met andere artiesten. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van Randy California gehoord, noch van de groep "Spirit".

De dag erop speelden Eva Lagemaat en Meliisa Vooijs op viool en cello. Ze speelden in de drukke Hoofdbibliotheek, dat als stembureau voor de Europese verkiezingen dienst deed, werken van Reinhold Glière en Jean Sibelius.

Mijn conclusie was, dat ze iedere dag wel een aantal muzikanten mochten regelen om in de bibliotheek te spelen. Welnu, vanmorgen, toen ik met Nelina Houwaart, in het verleden een fervent bezoeker van hardrockconcerten, in de uitlening stond, traden twee rockgroepen op. Akoestisch wel te verstaan. Maar gek genoeg spelen rockgroepen akoestisch vaak met meer intensiteit dan puur akoestische groepen, zoals "The Golden Earring" met de akoestische serie "Naked Truth" heeft bewezen.

Eerst trad de Katwijkse groep "Bloomcoal" op.

Aansluitend was het de beurt aan de Noordwijkse groep "Noisette".
De zangeres het een stem, die klonk als een klok. Ik vond haar stem veel weg hebben van Tori Amos.

Francisca hield het meer op Anneke van Giersbergen van "The Gathering".

In ieder geval was bij zowel de bibliotheekbezoekers als bij het personeel de Week van de Amateurkunst goed in de smaak gevallen. Voor herhaling vatbaar dus. Francisca vertelde, dat ze van plan was om maandelijks amateurmuzikanten uit te nodigen voor een optreden in de bibliotheek. Ik zal aan haar doorgeven, welke zaterdagen ik werk....

Vogelaarwijken of de Roodmus

Een jaar of 7 geleden werd de Nederlandse taal verrijkt met een nieuw woord: de Vogelaarwijk. Deze naar minister Ella Vogelaar genoemde wijken waren in de praktijk wijken, waar je niet voor je plezier zou gaan wonen. De term "Vogelaarwijk" was een eufemisme voor een probleemwijk.
Noch Leiden, noch Katwijk hadden een "krachtwijk", nog zo'n verhullende term voor een hoop woonellende, binnen de gemeentegrenzen. Tot halverwege deze week dan.
Op weg van of naar mijn werk bij de bibliotheek van Katwijk zag ik bij het huis aan het eind van de Cantineweg diverse mannen met fototoestellen met telelenzen staan. De eerste keer rijdt je er schouderophalend aan voorbij. Maar na een paar dagen groeit toch wel het besef, dat hier iets bijzonders aan de hand was.
Nu is een bibliothecaris van nature nieuwsgierig. Je wilt immers op alle terreinen je kennis vergroten. Vanmorgen fietste ik wederom langs een aantal vogelaars. Ik stak de weg over en liep op hen af met de vraag, welke bijzondere vogel hier te bewonderen was.

Het bleek om de roodmus te gaan, die in de bomen rond het huis huisde.

Mogelijk gaan de vogels hier nestelen.

Op zich heel bijzonder, als je het verspreidingsgebied van de roodmus bekijkt.

Daar ik om 9 uur aa de slag moest op de Schelpendam, fietste ik vrij snel verder. Bij de afdaling van de Nachtegaallaan zag ik een andersoortige vogelaar: een valkenier, die met een roofvogel op zijn arm op een grasveldje stond.

We hebben het hier al met al over een Vogelaarwijk van 3 kilometer lengte, die ik diverse keren per week doorkruis als zeer beperkte vogelaar. Mijn specialiteit betreft de ijsvogels en dan met name de bontgekleurde varianten ervan.

Deze ijsvogels zijn in de wintermaanden na een dag of 4 vorst te spotten op de Vogelplas, waar zij zich op diverse manieren met behoorlijke snelheid vover het ijsoppervlak bewegen.
Zo bont gekleurd zagen de vogelaars noch de valkenier eruit. Zij droegen zonder uitzondering schutkleuren. Beide typen vogelliefhebbers concentreerde zich op hun eigen vogelsoort. En nu maar hopen, hoewel het ongetwijfeld mooie natuurfoto's oplevert, dat de slechtvalk geen roodmussen gaat vangen....

Het staartje van de droogtraining

Het was gisterenavond een heerlijke zwoele zomeravond. Echt zo'n avond, waarop je heerlijk kunt sporten. Alleen dat ging met de zware bovenbenen op de dag na de marathon van Leiden niet. Maar dat had ik uiteraard al ingecalculeerd.
Na 's avonds in de tuin gegeten te hebben keek ik nog even naar Maartens moestuin. Als bibliothecaris moet je natuurlijk wel je klassiekers kennen.

Na dit informatieve programma van deze bioloog, die Maassluis als plaats van handeling in van veel van zijn romans heeft, pakte ik mijn Batavus Galibier om de benen nog even los te rijden.
Langs de Korte Vliet fietste ik naar "De Bult", waar ik verwachtte, dat Jaap de Gorter de droogtraining zou geven. Vanaf de gesloten kantine van Swift naar de top van de voormalige vuilnisbelt. Maar noch hier, noch bij de nieuwe trappen was een spoor van de droogtrainingsgroep van de IJVL te bekennen.
Ik wandelde het rondje, dat we normaal gesproken dubbel nemen bij het inlopen, in een rustig tempo helemaal af. Nu ik in mijn eentje liep hoorde ik pas, hoeveel noten de vogels in de begroeide bomen op hun zang hadden.

Ik haalde mijn fiets op en reed naar "Cronesteyn", waar op het schelpenpad de trainingsgroep mij tegemoet kwam gerend. In een rustig tempo fietste ik met Jaap achter de lopers aan. Wij hadden de dag ervoor immers samen anderhalve marathon gelopen.
Gezamenlijk gingen we terug naar het clubhuis van Wielrenvereniging Swift, waarna ik met Jaap huiswaarts fietste.

Ik had nog net het staartje van de droogtraining meegemaakt.

Wapperende manen

Met het oog op de marathon van Leiden had ik een paar weken geleden al een afspraak gemaakt met Edwin Minnee. Via je hoofd raak je ongeveer de helft van je warmte kwijt en daar je bij het lopen van 42 kilometer wel wat energie verbrandt, kan een kort kapsel geen kwaad.
Na vanmorgen door de duinen naar mijn werk gefietst te zijn, fietste ik na gedane arbeid naar mijn trainingsmaat voor een knipbeurt, waarbij mijn wapperende manen op de vloer van de kapperszaak terecht kwamen.
Toen ik met een aerodynamisch kapsel op de Nieuwe Duinweg reed, werd ik plotseling geconfronteerd met andere wapperende manen. Een losgebroken paard kwam me aan de overzijde van de weg tegemoet gerend.

Gelukkig bleef het op hol geslagen paard aan de overzijde Nieuwe Duinweg lopen.

Met mijn teer gestel zat ik niet te wachten op een krachtmeting met 1 PK. Daar kan ik niet tegen.

Blij dat ik zonder kleerscheuren het losgeslagen paard gepasseerd was, zag ik 500 meter de oorsprong van dit alles.

Langs de kant van de weg lag een sulky op zijn kant. Een vrouw van een jaar of 18 stond erbij, die tegen een omstander zei: "Normaal gesproken doet het paard dat nooit!"

Dat had er nog bij moeten komen....

Inaugurale rede

Tot ik in 1976 aan Amsterdamse grachten aan de Bibliotheek- en Documentatie-Academie begon, had ik nog nooit van de term gehoord, maar daarna kwam het begrip diverse keren aan bod tijdens de colleges: de inaugurale rede.
Vooral tijdens de lessen titelbeschrijving kregen we diverse keren te maken met de op papier gestelde openbare redevoering, waarmee een nieuw benoemde hoogleraar zijn of haar ambt officieel aanvangt. Het is namelijk de gewoonte dat van de tekst van de oratie een boekje wordt gemaakt.

Op de stage in 1977 aan de Vrije Universiteit na heb ik tijdens de 35 jaar, die ik werkzaam ben in de openbare bibliotheek, nooit meer iets te maken gehad met een inaugurale rede. Dit is in de praktijk iets, waar je alleen maar in aanraking komt, als je in een wetenschappelijke bibliotheek werkt.
Ineens kwam de term weer bovendrijven, toen ik ruim een maand geleden een uitnodiging kreeg van mijn trainingsmaat Gera van Duijvenvoorde. Dit IJVL-lid, met wie we op maandag in de zomermaanden droogtrainen en op woensdag skeeleren, nodigde de droogtrainingsgroep uit om haar oratie bij te wonen bij de aanvaarding van het ambt van bijzonder hoogleraar Telecommunicatierecht. De titel van de inaugurale rede luidt: "Achter de schermen van het telecommunicatierecht".

Geheel volgens de eeuwenoude traditie werd de oratie uitgesproken in het Academiegebouw aan het Rapenburg.

Ik had mijn nieuwe fiets bij Jaap de Gorter gestald en via de achteringang van de Hortus Botanicus naar het Academiegebouw gewandeld. Daar verzamelde de droogtrainingsgroep zich alvorens we dit voormalige klooster binnen gingen.

De kledingkeuze van eenieder was wel even wennen. Meestal zien we elkaar namelijk in sportkleding.
Om kwart over 4 kwam professor mr. dr. G.P. van Duijvenvoorde in een stoet van andere professoren in toga en met een baret op het hoofd het Groot Auditorium binnen geschreden.

Alle toga's waren zwart op één wijnrode na. Dat was van een professor, die eerst bij een andere universiteit in Nederland had gewerkt en het zonde vond om een nieuwe toga te kopen, terwijl de andere nog goed was.

Om kwart over 4 begon Gera in een zaal met 250 toehoorders aan haar inaugurale rede. Deze begon heel bijzonder met het verhaal van de telegraafverbindingen in de woestijnen in Australië. Er zijn mensen, die daar hun hele leven in extreme omstandigheden geleefd en gewerkt hebben, zo ongeveer verstoken van vrijwel elk menselijk contact, om anderen in staat te stellen contact te hebben met de rest van de wereld. Zelf leefden ze in the middle of nowhere....

Wij kregen intussen het een en ander te horen over de internationale afspraken, die gemaakt zijn om communicatiemiddelen als mobiele telefoons, internet en dergelijke überhaupt te kunnen gebruiken.
Na ruim 40 minuten verliet de kersverse professor het Groot Auditorium in gezelschap van haar vakbroeders.

Op de druk bezochte receptie duurde het wel even, voor we aan de beurt waren om Gera en Henk de hand te schudden. Ondertussen praatten we met deze en gene.
Om half 7 wandelde ik met Hans Post naar Stadscafé Van der Werff voor een "walking dinner".
Uiteraard werden er tijdens dit gezellige samenzijn enkele toespraken gehouden. Daar deden wij niet aan mee. Wij hielden het bescheiden met een tweetal liederen.

Ik heb zo waa- waa- waa- waanzinnig gedroomd
Ik word hoogleraar, mam - Dat had je gedroomd
Nee, echt, ’t is waar
Het klinkt misschien raar
Maar ik ga nu die droom achterna

’k heb mijn schaatsen in het vet laten staan
En ook aan sporten heb ik niets meer gedaan
Want el-leke dag
Ging ik aan de slag
Dat alles voor een boeiend verhaal

Je was fantastisch, maar dat wist je toch wel?
En vanaf nu kom jij niet meer in de knel
Je hebt nu weer tijd
En loyaliteit
Voor de sport en de fa-a-culteit

Opzij, opzij, opzij
Maak plaats, maak plaats, maak plaats
Gera heeft ongelofelijke haast
Opzij, opzij, opzij
Want zij is haast te laat
Zij heeft nog maar een paar dagen de tijd

Zij moet schrijven, lezen, denken, typen, oef’nen, timen en weer door gaan
Zij kan niet komen trainen, zij kan nu niet langer blijven gaan

Na negen mei misschien,
dan komt zij wel weer skeel’ren
en naderhand wellicht een kopje thee
wat zijn wij trots op Gera, hoogleraar in een toga
Hoera, hoera, voor onze knappe Gera

Om kwart voor 10 namen we afscheid van Gera en wandelde ik met Jaap de Gorter mee naar zijn huis, waar ik mijn fiets ophaalde. We hadden geluk gehad. We waren telkens precies tussen de buien door van de ene plek na de andere gegaan.
Op de fiets reed ik naar mijn eigen verstrooide professor. Zij had deze status bereikt zonder inaugurale rede....

Derksen on the road bij de fitste band van Nederland: The Shoes

Bij muziekliefhebbers is het vrij programma al bekend: Derksen on the road. Voetbalcommentator Johan Derksen maakt een serie televisieprogramma's over de betere muziek.
Op de radio hoor je veel middle of the road-muziek, de eigenzinnige Johan Derksen haalt muzikanten voor het voetlicht, die juist iets extra's brengen. Gisteren was de vierde aflevering van het boeiende muziekprogramma.
Na Specs Hildebrand, de Volendammer, die de spits afbeet, volgde "The Motions" met hun zanger Tony Bennett. Vorige week was Jan de Hont, de gitarist van o.a. "ZZ en de Maskers", aan de beurt.
Gisterenavond werd om 11 uur 's avonds op RTL7 de special over "The Shoes" uitgezonden.

Denk nu niet, dat er over één nacht ijs wordt gegaan bij het maken van zo'n muziekprogramma. Begin maart zijn opnamen gemaakt. Dit gebeurde in Leiden en omgeving op verschillende dagen. Zelf ben ik bij twee opnamen aanwezig geweest.

De eerste keer was in "De Gewoonste Zaak" in Lisse, waar "The Shoes" een drietal sets speelden.

De dinsdag erop werden in de Leidse IJshal opnamen gemaakt van de schaatsende Wim van Huis en Henk en Jan Versteegen te midden van de "Krasse Knarren", waarmee ze in de wintermaanden iedere dinsdag- en donderdagmorgen hun rondjes rijden.

We konden dus bijna 2 maanden lang reikhalzend uitkijken naar hetgeen allemaal met dit filmmateriaal voor Derksen on the road zou gebeuren.
Met het commentaar van Johan Derksen, dat "The Shoes" de fitste band van Nederland is, kan ik volledig instemmen.
Ik moet zeggen: het was een prima programma. Met veel afwisseling werd een sfeerbeeld gegeven van 54 jaar "The Shoes". Maar daarmee gaf het tevens een prima beeld van de veranderingen in de maatschappij vanaf 1960. Kun je je voorstellen, dat 4 jongens van 16 jaar nu naar Duitsland af zouden reizen om lekker muziek te maken. Onmogelijk: een heel regiment leerplichtambtenaren zou achter hen aangestuurd worden.
Mooi vond ik ook het antwoord van Theo van Es, nadat hij wegens heimwee zijn doorbraak in de USA in de kiem gesmoord zag.
"Je had een wereldster kunnen zijn en heel rijk", bracht Derksen te berde.
"Kijk eens om je heen", gaf de zanger als antwoord, terwijl ze over het prachtige Rapenburg liepen.

Er is rijkdom, die niet in geld is uit te drukken.
De Amerikanen mochten willen, dat zij één zo'n mooie en gezellige stad als Leiden hadden!
De enige "Shoe", die weinig in beeld kwam was Wim van Huis. Dit heeft wel een beetje weg van zijn manier van gitaarspelen. Wim is een onopvallend goede gitarist. Waar veel gitaristen de neiging hebben om flinke solo's weg te geven, laat Wim dit grotendeels achterwege.
Denk nu echter niet, dat Wim "een stille" is. In de IJshal is het duidelijk merkbaar, of Wim aanwezig is of niet. Hij heeft altijd een hoop gezellige drukte om zich heen. Dat is dan ook mijn enige kritiekpunt op de special over "The Shoes". Deze sfeermaker had iets meer voor het voetlicht gebracht mogen worden.

Jubelientje op het ijs

Het zal veel mensen ontgaan zijn, maar vandaag was een van onze nationale feestdagen. Bevrijdingsdag is een soort stiefkindje, dat slechts een keer in de 5 jaar door iedereen gevierd wordt. De overige 4 jaar is het voor de meeste werknemers een gewone werkdag. Net alsof vrijheid voor iedereen een vanzelfsprekendheid is.
Zelf had ik weer een verlofdag opgeofferd om op Bevrijdingsdag vrij te zijn.

Na glas, oud papier en plastic weggebracht te hebben fietsten we met zijn drieën naar Oegstgeest, waar op deze zonovergoten lentedag een vrijmarkt was. Het was zeer druk. Ada, Ana en ik schuifelden door de menigte langs de kramen en vloerkleden met de uitgestalde waren. We kochten bijna niets, alleen dit boekje konden we niet laten liggen.

"Jubelientje op het ijs" van Hans en Monique Hagen konden we niet laten liggen. Voor € 0,20 was het met recht een Gouden Boekje.

Het verhaal gaat over een toertocht, die Jubelientje en Dirk-Jan met hun oma maken. Je hebt het boekje vrij snel uit, maar dit is lees- en schaatsbevordering van de bovenste plank. Het maakte 2 uur slenteren in 1 klap goed.

Elbe-Radweg

Vanmorgen ging ik voor de tweede keer in korte tijd op donderdagochtend naar reisboekhandel Zandvliet aan de Stille Rijn lopen. Dit keer liep ik langs de Haagweg en het Noordeinde naar de Treinreiswinkel aan de Breestraat.
Met wat informatie over het meenemen van de fiets in de trein in Duitsland liep ik verder naar de Stille Rijn.

Na het deze zomer schrappen van de Frontlijnfietsroute lag het voor de hand, dat we Ada's plan uit zouden gaan voeren. Ze wil al een aantal jaren de Elbe-Radweg fietsen.

Het moet een prachtige route zijn. Het hoogteprofiel is in vergelijking met het berggebied, waar we doorheen fietsen, vlak te noemen.

Dat geldt niet voor de aanloop naar de Elbe, de R1.

De route door het Teutoburger Wald en de Harz is niet bepaald vlak te noemen.

Daar we de R1 4 jaar geleden al gefietst hebben tot de Weser, kennen we het eerste deel van deze mooie route al. Maar het leuke is, dat er een variant is, die loopt vanaf Xanten, een stukje over de grens bij Nijmegen, naar Detmold, waar de R1 weer wordt opgepikt.

De Römer-Lippe-Route laat ons weer een ander deel van Duitsland zien.

Zonder overleg met Ada heb ik bij Zandvliet de Bikeline-gidsen van de Elbe-Radweg en de Römer-Lippe-Route gekocht. Niet verder vertellen hoor! Ze krijgt de boeken met Moederdag....