vrijdag 26 september 2014

Wortel

In de jaren '70 hoorde ik dit raadsel voor de eerste keer bij een les Nederlands: "Een groenteboer, een boswachter, een wiskundige en een tandarts praten over hetzelfde woord, maar toch hebben ze het allemaal over iets anders. Waarover praten zij?"

Het woord bleek "wortel" te zijn.

Vanmorgen begon Ada ook over wortels.

Ze vroeg me, of ik wortels wilde steken op de volkstuin. Dat zou ik vanmiddag na mijn werk doen. Door de duinen fietste ik naar de tuin toe, hetgeen niet bepaald een straf was.

Daar stak ik de wortels uit met een speciaal smal schepje. Willie Wortel had het uit kunnen vinden....

donderdag 18 september 2014

NBDBiblion

Vanmorgen moest ik voor mijn werk naar Zoetermeer. Er was een ochtend georganiseerd door NBDBiblion voor bibliothecarissen, die met collectievorming bezig zijn, maar dan wel met de achterliggende gedachte, veel collectievormers brodeloos te maken. Een groot deel van de ochtend ging namelijk over de Selectieservice.

De Nederlandse Bibliotheek Dienst neemt dan het grootste deel van de boekaanschaf voor haar rekening. Niet gratis uiteraard, maar zo op het eerste oog voordeliger dan dat bibliotheken het in eigen hand houden. Mijns inziens een riskante stap. Collectievorming is immers het hart van het bibliotheekwerk. En om dat zomaar over te hevelen naar een commerciële organisatie, zoals de NBD toch is? Men hulde zich in nevelen over de prijs van dat deel van de collectie, die de betreffende bibliotheek in eigen beheer aanschaft. Is dat tegen de hogere nabestellingsprijs? En wat als je vindt, dat je bibliotheek te veel winkeldochters krijgt toebedeeld?
Op papier klopt het wel, dat 80 % van de collectie in iedere bibliotheek hetzelfde is. Maar juist die 20%, daar gaat het om. Dat vraagt een finetuning, die je lokaal beter in kunt vullen dan dat het landelijk gebeurt. Zeker als de uitvoerder landelijk een monopolist is.
In ieder geval ben ik zeer nieuwsgierig naar de ervaringen en resultaten van bibliotheken, die wel overgestapt zijn op Selectieservice.
Reken trouwens het eerste jaar niet op tijdwinst. Het invullen van de gedetailleerde collectieprofielen is een tijdrovende klus.
Na nog een stukje over Plankklaar koppelen kregen we een rondleiding door de nieuwbouw van NBDBiblion.

De enorme hal, waar de bibliotheekboeken uitleenklaar gemaakt werden, was prachtig. Wat een enorme hoeveelheid techniek, die desondanks ook nog gepaard gaat met veel handwerk. Soms wordt een boek 1000 maal besteld door bibliotheken, tegen slechts enkele exemplaren van een ander boek.
Om half 1 kregen we een lunch aangeboden, waarbij ik met een collega uit Leiden en een drietal van de Zeeuwse bibliotheek praatte. Na de broodjes tonijnsalade vertrok ik naar de Sleutelstad via een andere route dan ' s ochtends, toen ik via de Vogelplas en Stompwijk langs de bedauwde weilanden naar Zoetermeer was gereden.
Voor de terugweg trapte ik via Bethuizen en Gelderswoude naar Zoeterwoude. In Leiden ging ik naar de Vondellaan, waar ik ijsmeester Jan van Rijn hielp met het spuiten van een nieuw laagje water op de prille ijsvloer. Met een glinstering in de ogen aanschouwde ik het glanzende ijs in de Leidse IJshal, de voorbode van een schitterend schaatsseizoen.
Buiten was het in de zomerzon een graad of 25, binnen kwam de termometer niet hoger dan 8 graden. Het scheelde meer dan een jas! Maar ja, ik ben dan ook gek op schaatsen.

zondag 14 september 2014

"Vroeger was ik Oostindisch doof...."

Afgelopen week was ik behoorlijk doof aan mijn rechteroor. Het was de nasleep van een verkoudheid. Op een of andere manier was het op mijn oren geslagen en kwamen mijn oren dicht te zitten door een stevige laag oorsmeer.
Nu heb ik dat ooit te lijf gegaan met wattenstaafjes, maar daar werd ik op een gegeven moment echt doof van. Dat ging gelukkig over, maar zoals de Friezen zeggen: "Op oud ijs vriest het licht." Een oude kwaal komt gauw terug.
Heel voorzichtig verwijderde ik de laag oorsmeer met wattenstaafjes.

Bij het linkeroor ging het goed, bij het rechteroor een tikkeltje minder. Ik was aan dat oor wel niet doof, maar zeer hardhorend.
Tegen mijn collega's zei ik: "Vroeger was ik Oostindisch doof...." Om er even later aan toe te voegen: "Nu ben ik het gewoon!"

In de uitlening moest ik zo gaan zitten of staan, dat ik mijn linkeroor naar de klant de richten. Zo kwam ik deze week door en kon onze bibliotheekbezoekers net zo goed helpen als anders.
Nu gebruik ik calendulabalsem om wondjes snel te laten genezen. Zelfs bij koortslippen werkt het prima.

Als bibliothecaris heb ik ook wel eens wat gelezen over de medische historie.

Diverse ontdekkers van geneesmiddelen probeerden hun vindingen uit op zichzelf. Zodoende waagde ik me ook aan een medisch "experiment" en probeerde ik uit, hoe calendula op mijn trommelvlies zou werken.
Het duurde niet lang, of ik voelde de werking al. De oren voelden warm aan en het begon te jeuken, hetgeen vaak een teken, dat de genezing aan de gang is. Aanvankelijk merkte ik niet, dat ik meer hoorde. Op mijn werk had ik mijn oplossing al gevonden, in het verkeer lag dat wat anders. Verkeer, dat van rechts kwam, hoorde ik op de fiets niet aankomen. De oplossing is echter simpel: iets zachter fietsen, zodat je meer tijd hebt om te reageren.
Maar langzaam maar zeker werd het beter. Het is nog niet 100% en het rechteroor suist een beetje, maar het gaat wel allemaal goed komen. Daar zal ik blij mee zijn.

Want uit eigen ervaring kan ik u vertellen, dat Oostindische doofheid een stuk comfortabeler is. In ieder geval voor jezelf....

dinsdag 2 september 2014

"Je kunt niet in één keer van de kelder naar de zolder springen!"

Het gebeurt niet vaak, dat je als bibliothecaris met vakgenoten kunt praten over zowel het schaatsen van de Elfstedentocht als het lopen van de marathon. Vandaag was dat zowaar een keer het geval bij de Kenniscirkel Collectievorming bij Probiblio in Hoofddorp.
Om kwart voor 8 zat ik op de fiets naar de Haarlemmermeer, waar ik in mijn geboortedorp Nieuw-Vennep bij bakker Jongeneel een Venneperzon kocht. We willen morgenochtend toch brood hebben bij het ontbijt. Na mijn schoonzus Joke van der Poel even gedag te hebben gezegd, fietste ik door naar de vergaderplek, waar ik twee Friezen trof.
Een van hen had ik al vaker ontmoet. Bert Fleer ken ik als een zeer sportieve vent, die twee officiële Elfstedentochten heeft uitgereden en een paar marathons heeft uitgelopen. Zoiets schept een band. En daar ik zeer toevallig "Molen- en Merentocht" in mijn tas had zitten, overhandigde ik dit zeer persoonlijke visitekaartje aan deze vakgenoot.

Van Bert had ik een aantal jaren geleden een uitspraak gehoord, die de mentale training in één zin samenvat: "Je kunt niet in één keer van de kelder naar de zolder springen!"
Veel mensen willen vaak te snel vooruitgang boeken, maar wil je een doel halen, dan moet je er vaak jaren voor uittrekken. In die tijd moet je heel wat tegenslagen zien te overwinnen. Je hebt daarbij veel geduld nodig.

Bert zal nog even geduld moeten hebben bij het slechten van de 4-uursgrens bij de marathon. Zijn beste tijd op de 42.195 meter is 4 uur en een paar seconden. Ik ken dat gevoel. Maar daar ik al een keer onder de 4 uur was gedoken, stak het toch wat minder.
Maar goed, we waren niet naar Hoofddorp afgereisd om alleen over sport te praten. We kwamen om te praten over onderwerpen, die met hadden met collectioneren, toch het hart van het bibliotheekwerk.

De E-books, hoe actueel ook, kwamen zijdelings ter sprake. We zijn afhankelijk van het landelijk aanbod en hebben daar geen enkele invloed op. Dat geldt niet voor allerhande initiatieven op het gebied van gezamenlijk collectioneren, flexibele collecties en de BCB-module van Bicat-Wise, die binnenkort op de markt verschijnt.
Een heikel punt was wel de NBD. Deze monopolist is niet bepaald het schoolvoorbeeld van een klantvriendelijke organisatie. Maar het is net als bij de grote banken: too big to fall.
Om half 1 konden we gaan genieten van het prachtige nazomerweer. Het was praktisch windstil in de Haarlemmermeer. Ik kan u garanderen, dat dit weinig voorkomt. Op mijn Batavus fietste ik naar de Bibliotheek van Hoofddorp, waar bleek, dat Bas Warnink in Nieuw-Vennep aan het werk was. Daar trof ik mijn zeer gewaardeerde collega inderdaad in de opgepimpte Bibliotheek in "De Symfonie", waar wij wat gezamenlijke culturele activiteiten doornamen.
Op weg naar huis was mijn zus Trees niet thuis. In de veronderstelling, dat ze bij haar dochter Mirjam was, ging ik daar langs. Daar was ze ook niet, maar ik kon bij mijn nicht en haar man Corrin wel een vorkje meeprikken.
Om half 5 was ik weer thuis na een zonnige fietstocht van in totaal 58 kilometer, waarvan een groot deel in de Haarlemmermeer, de kelder van Noord-Holland.