Exposities

Mijn vrouw kreeg van een ex-collega dit mailtje: "Misschien iets voor Bert: "Schaatsen en sleeën in de streek". In De Vergulde Wagen in Alphen. Ik heb het boekje van Bert gelezen. Wat een enthousiasteling. Ik wist niet dat je zo'n sportieve man hebt, Ada."

Uiteraard ging ik op internet op zoek naar informatie over deze tentoonstelling. Zo kwam ik op de site van de Historische Vereniging Alphen aan den Rijn.

Bij de Historische Vereniging Alphen aan den Rijn is van 18 oktober 2014 tot en met 3 januari 2015 een expositie te bekijken over het thema "Schaatsen en sleeën in de streek".
De winter is nog niet begonnen. Maar om alvast in de stemming van "schaatsen" te komen is er in het gebouw van "De Vergulde Wagen" een unieke verzameling schaatsen te bekijken. Ruim 25 verschillende paren (houten) schaatsen zijn tentoongesteld, alsmede unieke schaatskaarten van de omgeving van Alphen aan den Rijn. Tevens liggen er boeken over schaatsen, zijn er oorwarmers, schaatsmedailles, een bundeltje schaatsliedjes, stempelkaarten en nog veel meer zaken die met schaatsen te maken hebben. Ook zijn er enkele prachtige oude foto's van "ijsvermaak" in Alphen aan den Rijn.
De materialen zijn beschikbaar gesteld door IJVL-lid Aad van den Ouweelen uit Leiden. Een prachtige verzameling schaatsspullen, die de moeite waard is om te komen bekijken.


Kom gewoon even binnen bij de Historische Vereniging. De expositie over "Schaatsen en sleeën in de streek" is in gebouw "De Vergulde Wagen" aan de Van Boetzelaerstraat 48 te Alphen aan den Rijn. De expositie is te bezichtigen op woensdag van 14.00 tot 16.00 uur en op zaterdag van 11.00 tot 16.00 uur.


Nu gebeurt het soms, dat je naar iets aan het zoeken bent, maar dat je dan een interessante bijvangst doet. Dat deed ik dit keer dus ook. Zo stuitte ik op de expositie "Winter in Nieuwkoop".

De expositie “Winter in Nieuwkoop” van de Nieuwkoopse fotografe Ingrid Maaijen is op vrijdag 17 oktober, onder grote belangstelling, geopend bij Bakker & De Vos, Centrum voor bewegen en gezondheid.
De opening werd verricht door Ingrid zelf nadat ze kort was toegesproken door Teun Bakker, mede eigenaar van Bakker & De Vos. De foto’s zullen tot medio januari 2015 gedurende de openingstijden van de fysiotherapiepraktijk te zien zijn. Een ieder is van harte welkom om even binnen te lopen en de foto’s te bewonderen.
Er zijn foto’s te zien van Nieuwkoop en omgeving, in prachtige en voor Nieuwkoop en omgeving kenmerkende winterlandschappen. Sculpturen van smeltend ijs langs het Meijepad maar ook de kracht van de natuur bij harde wind. Daarnaast een aantal prachtige foto’s van een reiger in gevecht met een kikker maar ook een kleine ree met vragende oogjes. Kortom, zeker de moeite waard om even te komen kijken bij Bakker en De Vos.
Indien u in de gelegenheid bent om deze exposities te bezoeken, dan raad ik dat van ganser harte aan. Uit eigen ervaring weet ik trouwens, hoe mooi de Nieuwkoopse plassen in de winter zijn.

Daantje gaat schaatsenrijden

Soms kom je toevalligerwijze op een nieuwe vondst of komt uit je geheugen iets opborrelen, dat je allang vergeten was. Vorige week haalde iemand zo'n verdrongen herinnering weer bij me naar boven.

In de Leidse IJshal vroeg Henk Distelvelt, met wie ik het wel eens vaker over literatuur heb, van wie het boek "Daantje leert schaatsen" was. Hoewel dit boek al jaren uit mijn herinnering was, antwoordde ik spontaan: "Van Leonard Roggeveen".
's Middags zocht ik als goed bibliothecaris even op internet en mijn vermoeden werd bevestigd met dien verstande, dat de titel ietsje anders was: Daantje gaat schaatsenrijden.

Leonard Roggeveen. Daantje gaat schaatsenrijden. Illustraties van de auteur. Van Goor Zonen, Den Haag 1933.
Daantje gaat schaatsenrijden is het klassieke schaatsboek, vertaald in het Engels, Duits en Frans en mogelijk nog meer talen: Danny goes skating, Herr Daantje geht aufs Eis, Clodomir fait du patinage.
Daantje gaat schaatsenrijden is het tweede boekje in de Daantje serie. Het gaat over Daantje. Zestig jaren oud is hij. Maar stevig! En gezond! Daantje gaat naar het gladde baantje. IJs van twee nachten, zegt de hoofdonderwijzer. Daantje zakt er dus door, zijn baard bevriest. Het kost dan ook nog veel moeite om door de donkere avond weer thuis te geraken. Hij geeft uiteindelijk zijn schaatsen maar aan zijn neefje Teunis, die er dolblij mee is.


Maar nu komt het leuke: op De Krabbelbaan, een site van IJVL-lid Max Dohle, kwam ik een heleboel titels tegen, die ik nog niet kende!
Om jullie lekker te maken komen hier wat prachtige boekomslagen. Geniet ervan.













En dit is hetgeen we natuurlijk allemaal op hopen!

Vlaanderen Fietsroute

We zaten zondagmorgen om 8 uur aan het ontbijt, waarbij we met onze gastvrouw praatten over wat we de dag ervoor gedaan hadden, terwijl zij ons nog het een en ander over Maastricht vertelde. Na de logieskosten voldaan te hebben verlieten we ons gastverblijf en fietsten naar de Servaasbrug, waarover we de Maas overstaken.
Met de prima uitleg van onze gastvrouw staken we dwars door het noorden van Maastricht naar Smeermaas toe.

Hier fietsten we langs de Zuid-Willemsvaart over een breed fietspad omzoomd door bomen in alle denkbare herfsttinten.

En dat bij zonnig weer met een temperatuur van meer dan 20 graden. Dat was dus genieten. En dat deden wij niet alleen, maar ook zeer veel andere fietsers, waaronder grote groepen wielrenners. Wat dat aangaat is Vlaanderen echt een wielerland!

We fietsten met de wind in de rug langs Oud-Rekem, dat uitgeroepen was tot het mooiste dorp van Vlaanderen.

We hadden geen tijd om Oud-Rekem te gaan bekijken en reden vanaf Vucht over dijken naar taverne Molenveld. Vlak bij het veerpont naar Urmond namen we op het terras cappuccino, koude chocolademelk en Apfelstrudel.

Bij de deurpost zat op borsthoogte een bordje aan de muur geschroefd met het opschrift: Waterhoogte januari 1995.
Na een omleiding bij Dilsen-Stokkkem kwamen we bij Elen in een verkeersopstopping terecht, die veroorzaakt werd door een tractor met aanhanger, die door het autoverkeer op dit smallere wegdeel niet meer voor- of achteruit kon. Als fietser konden we er net langs.
Zo trapten we naar Maaseik toe, waar op het mooie centrale plein een groot standbeeld stond van de gebroeders Hubert en Jan van Eyck .

Via Kessenich kwamen we in Thorn terecht. In het Witte stadje namen we onze lunch bij het Monument voor de muziek.

Op een bankje konden we even uitblazen.

We volgden de grensroute tussen Nederlands en Belgisch Limburg en alles liep op rolletjes tot Molenbeersel. We waren al heel wat grenspalen gepasseerd, maar we stuitten op een flinke omleiding in de bovenhoek van Vlaanderen.

Zodoende raakten we van de Vlaanderen Fietsroute af, terwijl we zodoende ook de knooppunten kwijtraakten. Dit leidde tot enige onenigheid tussen mijn vrouw en mij. Gelukkig leidde dit niet tot een kernsplitsing.
Uiteindelijk vonden we in dit prachtige gebied onder Stramproy de juiste weg weer terug.

Helaas raakte Ada in dit natuurgebied van de weg af. Op een fietspad langs een onverharde zandweg toucheerde zij met haar voorwiel mijn achterwiel lichtjes, maar voldoende om haar evenwicht te verliezen. Ze reed tegen een houten paaltje tussen de twee paden op en ging vrij hard onderuit. Met een paar schaafwonden en wat blauwe plekken klauterde mijn bikkel weer op. Het was gelukkig niet zo erg als 4 jaar geleden aan de Weser.

Nu zijn schaatsers jaren aan het trainen om een goede slag te pakken te krijgen. Welnu, Ada had deze in één keer. Weliswaar in haar achterwiel, maar je moet ergens beginnen.
Nu denken jullie, dat ik taai ben, maar ik ken iemand, die nog veel taaier is. Met het slag in haar wiel wilde deze ranke doordouwer geheel volgens plan doorfietsen naar Eindhoven.
Dat leek mij geen geslaagd plan. Derhalve koersten we, nadat 2 mountainbikers de achterrem losser hadden gezet, naar Weert toe. Zo kwamen we door de schitterende Tungelerwallen.

Zo fietsten we op Weert aan, waar Ada in een café haar schaafwonden schoonmaakte alvorens we onder een dichter wordend wolkendek naar het station fietsten. We namen de trein naar Utrecht. Tussen Eindhoven en Den Bosch regende het behoorlijk.
In de Domstad stapten we over op de trein naar Den Haag CS. Hier vandaan reden we naar de sluizen van Leidschendam, waar we in restaurant "De Oude Melkhandel" het heerlijke weekeinde na 140 kilometer fietsen gezellig samen afsloten.

Maastricht en Eijsden

Dit weekeinde was het 34 jaar geleden, dat Ada en ik elkaar hadden leren kennen bij de blokkade van Dodewaard.

Ter gelegenheid hiervan zouden we een weekeindje weg gaan. Donderdagmorgen had ik via de gids van Vrienden op de fiets een adres in Maastricht geregeld, waar we een nachtje zouden slapen.
Daar we niet al te laat in de hoofdstad van Limburg aan wilden komen, hadden we afgesproken om er vroeg uit te gaan. Ik werd zaterdag door Ada wakker gemaakt met de mededeling, dat het half 7 was. Ada was er al uit en stond onder de douche haar haren te wassen. Ik friste me op aan de wastafel. Terug op de slaapkamer deed ik het licht aan en zag, dat het half 5 was....

Om kwart voor 7 werd ik voor de tweede keer gewekt door mijn liefhebbende echtgenote. Om 8 uur zaten we in de trein naar Amsterdam, waar we bij Halfweg getrakteerd werden op een prachtig ochtendrood boven Mokum.

De treinreis verliep voorspoedig tot we in Maastricht waren. Hier stond de trein wat langer stil en klonk het volgende omroepbericht door de geluidsboxen: "We wachten op de komst van de machinist!"

Inmiddels weet ik, dat we van de NS alles kunnen verwachten, maar dat we Sittard konden bereiken zonder machinist?
Om kwart voor 11 fietsten we in Maastricht. Hier zagen we een affiche van de tentoonstelling "Vikingen in de Lage Landen".

Normaal gesproken zouden we overwegen om hier naar toe te gaan, maar het was zulk verrukkelijk weer, dat we graag de hele dag buiten wilden zijn.
Na onze logeerspullen in de gehuurde kamer achtergelaten te hebben, fietsten we weer naar het centrum, waar we de rijwielen stalden bij het Onze Lieve Vrouweplein. Hier namen we op een vol terras latte macchiato, chocolademelk en 2 punten Limburgse vlaai. De rekening vonden we ietwat hoog: € 31,-. De serveerster had vergeten om de bestelling van de vorige klanten aan onze tafel af te sluiten. Daar wij in een milde bui waren, werd ze niet op staande voet ontslagen....

Aan de hand van 100% Maastricht maakten we een wandeling door het Jekerkwartier. Bij een ambachtelijke bakker in de Hondstraat kochten we overheerlijk brood. Zwervend door het zuidelijke deel van het centrum kwamen we uit bij de Bisschopsmolen.






Een straatje verder troffen we dit beeltenis van Kaïn en Abel.

Bij de Jeker aangekomen kwamen we nog een watermolen tegen.


In het Jekerpark stonden prachtige oude bomen.



Op een bank in het Jekerpark lunchten we in het zonnetje.

Over de stadswallen met soms een behoorlijke diepte vlak voor onze voeten.

Op onze zwerftocht door de smalle straten stuitten we bij het pand van de Studentenekklesia op deze wijze woorden.


Door het mooie Maastricht liepen we naar het Vrijthof, waar een mannenkoor in de muziektent zuiver zong.


We luisterden naar de a capella-uitvoering van "The lion sleeps tonight".

Daar alle terrassen op het Vrijthof barstensvol zaten, zodat we ons heil zochten in een zijstraat. In de Platielstraat namen we op een terras een glas jus d'orange. Recht tegenover dit terras was een kledingwinkel, waar mijn modeadviseuse een kleurrijke bloes voor me uitzocht. Na het afrekenen deed ik de bovenklep van mijn stuurtas dicht.
"Heel verstandig om de klep goed dicht te doen", zei de verkoper.
Dit intikkertje liet ik niet lopen.
"Dat zegt mijn vrouw ook altijd", antwoordde ik: "Klep dicht!"
We staken het Vrijthof oven naar de kerk, die in het kaartspel vaak staat afgebeeld op de Klaveren aas: de Servaasbasiliek. Een bijzonder mooie kerk.

De basiliek was onmiskenbaar Katholiek met zijn wierookgeur, heiligenbeelden en brandende kaarsen. Bij binnenkomst kregen wij van een non ook een kaarsje overhandigd.
Na geld gepind te hebben staken we aan de overzijde het Vrijthof over om in de Dominikanenkerk te komen. In deze Middeleeuwse kerk is tegenwoordig een boekhandel gevestigd. Zeer stijlvol en met eerbied voor de rijke historie van dit kerkgebouw.

Hier kochten we het boekje "Kikker in de kou" van Max Velthuijs.

Alleen deze tekening al maakt de aanschaf een juiste.


We wandelden naar 't Bassin, de oude binnenhaven, waar in de oude kelders net als in Utrecht kunstenaarsateliers en restaurantjes een plek vinden. Op weg hier naar toe kwamen we een wielrenner in de zeer herkenbare IJVL-kleding tegen. Het bleek een trainingsmaat van Ronald de Rooij, Erik van Kordelaar en Janus van Liempt te zijn.

Terug bij de fietsen reden we via Kanne naar Eijsden. Met het veerpont werden we de Maas overgezet. Het terras van "Aon 't Bat" was propvol.
Geen nood, om de hoek lag "La Meuse". Na een drankje op dat terras wandelden we samen door Eijsden in de schemering. Hierbij maakten we ook nog een wandeling door de tuin van Kasteel Eijsden.

Om 7 uur waren we terug bij het fameuze "La Meuse". Als het aantal gasten tekenend is voor de stand van onze economie, dan gaat het goed in Nederland. Alle tafels waren bezet. Het eten was dan ook heerlijk. Een aanrader. Het driegangenmenu ging er na een dag in zomerse temperaturen wel in, net als de Val Dieu blond.
Om 10 uur fietsten we in het donker naar Maastricht terug. De route ging gedeeltelijk over de Mergellandroute, maar dan wel tegen de richting in.
We hadden saampjes een verrukkelijke dag gehad.