Koninklijke wintertriatlon

Het is de laatste tijd behoorlijk rustig op www.weerwoord.be, hetgeen meestal geen gunstig teken is. Ook al verschijnen er af en toe hoopvolle weerkaarten, vooralsnog zit er niet meer in dan kwakkelweer. Desondanks zou het het komende weekeinde wel eens mogelijk kunnen zijn om in het noorden van ons land op ondergelopen weilanden of ondiepe wateren te kunnen schaatsen.

Hier stelt het kwakkelweer nog niets voor. Op een enkel plekje met een vliesje ijs na is er weinig zichtbaar bewijs, dat we midden in de winter zitten. Hoewel: op weg naar mijn werk kreeg ik op de Cantineweg een bui te verwerken met binnen 1 kilometer fietsen hagel, regen en natte sneeuw. Veel meer smaken hebben we niet!

Op de Hoofdbibliotheek had Die weisse Rose het bovenstaande affiche opgehangen ter gelegenheid van de verjaardag van ex-koningin Beatrix.

Nu staat de bibliotheek als organisatie natuurlijk pal voor de vrijheid van meningsuiting. Desondanks heb ik, ook al is de Oranjevereniging van Katwijk aan Zee de grootste van Nederland, dit huldeblijk aan het adres van onze voormalige vorstin weggehaald. Het was namelijk op de voordeur van de bibliotheek gehangen, een plek, die wij hoe dan ook vrij willen houden. Anders is het hek van de Dam.

Dit valt dus absoluut niet onder de censuur. Het feit dat ik het affiche op dit blog publiceer spreekt wat dat aangaat boekdelen.
Op weg naar huis zag ik een zeer dreigend wolkendek in de verte hangen. De wolken trokken evenwijdig aan mijn fietsrichting weg, terwijl ik onder een waterig zonnetje mijn weg naar Leiden vervolgde. Thuis gekomen hees ik me in mijn sportkleding. Ik zou met Hans Boers gaan lopen.
Vanaf station Voorschoten liepen we naar de Horstlaan, waar we de achteringang van "De Horsten" namen. Terwijl we door dit prachtige kroondomein liepen, hoorden we een helicopter laag over komen vliegen. Volgens mij een ietwat overdreven manier van kaartcontrole.

Hans hield het er op, dat de koning met zijn gezin per helicopter opgehaald werd om naar zijn jarige moeder op Drakesteyn te vliegen.

Van ons hoefde die grote ventilator boven ons hoofd niet: het was al fris genoeg. We liepen ons rondje "Horsten" rustig uit. Vanaf station Voorschoten fietste ik nog even naar mijn schoonouders, waarvandaan ik met Ada huiswaarts reed.

Na de stamppot boerenkool van onze eigen volkstuin hees ik me weer in mijn sportkleding. Ik mocht beginnen aan het derde onderdeel van deze Koninklijke wintertriatlon: schaatsen. In de Leidse IJshal had ik voor de tweede zaterdagavond op rij beurt als trainer voor de G-schaatsers. Ik borduurde gedeeltelijk voort op de natuurijstraining van vorige week, maar had er meer technische oefeningen in verwerkt met als extraatje een klein blokje krachttraining: in tweetallen je partner een rondje van 200 meter trekken. Na dit rondje wisselden de duo's van plaats en nam de dan voorste de andere schaatser op sleeptouw.
Na een afzakkertje onder het mom van "evaluatie" fietste ik om kwart voor 11 naar huis. Daar wachtte me een onaangename verrassing. Na 36 kilometer fietsen, 8 kilometer hardlopen en 12 schaatsen werd ik bij de wedstrijdjury geroepen. Om 8 uur 's ochtends was ik al op de fiets gestapt om bij de bakker brood te kopen, om 11 uur 's avonds zette ik mijn fiets pas in de schuur.
De wedstrijdjury van de Koninklijke wintertriatlon was onverbiddelijk. Ik werd niet in de uitslag opgenomen wegens tijdsoverschrijding....

Raif Badawi

Bij internationale voetbal- en schaatswedstrijden is het een bekend gezicht: supporters, die de vlag van hun land op hun wangen geschilderd hebben.

Zelf doe ik daar niet aan mee, maar vorige week moest ik er toch aan geloven. Het was niet bepaald uit vrije wil. Het kwam doordat ik op de ijsbaan van Hoorn onderuit geschaatst werd, toen een andere IJVL-er en ik in glijvlucht op het ijs een schaats tegen mijn rechterbil kreeg.
Bij thuiskomst bleek deze bil gedeeltelijk ontveld te zijn, terwijl er een bloeduitstorting omheen zat. In de afgelopen week zat er een mooie rode korst op de plek van de schaafwond. De bloeduitstorting ging zakken en langzamerhand verscheen er een Nederlandse vlag op mijn bil. Gelukkig tijdelijk.

Dat geldt niet voor de blogger Raif Badawi uit Saoedi-Arabië. Hij krijgt 10 jaar cel en 1000 zweepslagen omdat hij op zijn blog gebruik maakte van het recht van vrijheid van meningsuiting.
Maar ja, in dit olierijke land, waarvan naast olie het belangrijkste exportartikel de afgelopen halve eeuw de fundamentalistische islam is, hebben de heersers zeer lange tenen. Terwijl Saoedi-Arabië overal in de wereld moskeeën liet bouwen, waar niet bepaald verlichte predikers aan de slag gingen, mag er in dat land geen enkele kerk gebouwd worden.

Van gelijk oversteken in de vorm van een moskee bij ons, een kerk bij jullie, was derhalve absoluut geen sprake.

Met de oliedollars is de basis gelegd voor de problemen met het moslimextremisme in de wereld.

Als het niet zo ernstig was, zou je hartelijk kunnen lachen om een imam, die het maken van een sneeuwpop verbiedt.
Dit soort dwaalgeesten zorgt ervoor, dat weldenkende mensen als Raif Badawi veroordeeld worden tot lange gevangenisstraffen, aangevuld met 1000 zweepslagen. Vanwege het beledigen van de islam. Naar mijn bescheiden mening beledigt "de sneeuwpopimam" zijn eigen geloof nog veel meer....

De eerste 50 zweepslagen heeft Badawi op vrijdag 9 januari gekregen. Dit is de Arabische variant van "50 tinten grijs".

De volgende sessie van 50 slagen heeft hij nog niet gehad, omdat hij nog niet voldoende hersteld was. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. De schade, die een schaats tegen mijn bil aanrichtte, staat in geen verhouding tot de toegediende zweepslagen. De pijn viel mee, maar bij het herstel jeukte het af en toe behoorlijk. Daarmee vergeleken stelt het afzien tijdens de 1000 rondjes van Leiden niets voor.
Zodoende kan ik mij een heel klein beetje voorstellen, wat mijn medeblogger, die de pech had in het verkeerde land geboren te zijn, moet ondergaan. Letterlijk een klein beetje medelijden dus. Derhalve wil ik u allen oproepen, om de actie van Amnesty International voor de vrijlating van Raif Badawi te ondersteunen.
KLIK HIER VOOR DE EMAIL VAN AMNESTY INTERNATIONAL NAAR DE AMBASSADEUR.

Gooische Hobbitvrouwen

De trilogie van "The Lord of the Rings" hadden we een jaar of 10 geleden al gezien, van de verfilming van "The Hobbit" van J.R.R. Tolkien ontbrak alleen het slotdeel nog maar. Gisteren ging ik met een groep vrienden naar "Cineworld" in Beverwijk om ook deze hattrick te voltooien.

Met Ada fietste ik naar het station van Leiden, waar we in de trein naar Beverwijk stapten. Een korte wandeling bracht ons bij de bioscoop, waar Tim de Beer de kaartjes ophaalden voor een tweetal films. Margriet Ammerlaan en de mannen gingen naar de spectaculaire verfilming van "The Battle of the five Armies", waar we met onze 3D-brillen met volle teugen van genoten.

De vrouwen hadden een voorkeur voor "Gooische vrouwen 2".


Na afloop aten we met zijn twaalven in het restaurant van "Cineworld". We hadden een arrangement, waarbij je kon kiezen uit een viertal hoofdgerechten alsmede een drankje. Als schaatsliefhebber koos ik uiteraard voor N'Ice Chouffe.

En dat mijn keuze voor het toetje op ijs viel, zal niemand verbazen. Het was erg gezellig en iedereen was het er over eens, dat het eten na de film toch prettiger is: je zit niet zo op hete kolen om op tijd bij de film te zijn.
En dat is maar goed ook, want aan het begin van "De Hobbit 3" was het al vurig genoeg....

Hardlopers zijn dooilopers

Het was al aangekondigd, dus het was geen verrassing: vannacht zou de dooi intreden. Om een uur of 6 werd ik wakker door het gekletter op de dakramen. Dat was in ieder geval een rustiger ontwaken dan de nacht ervoor, toen we gewekt werden door twee luide knallen. Een straat verderop had een explosie een auto beschadigd.

En wij maar denken, dat we in een rustige buitenwijk wonen....
De slaap wilde niet meer komen vanmorgen. Om 8 uur ontbeten mijn vrouw en ik, waarna we bij fietsenmaker Van Vliet langsreden. Ada's handrem zat vast, maar onderweg er naar toe schoot deze toch los. Door nieuwe kabels met teflon kan een druppel water in de kabel niet meer weg. Deze kan dan bevriezen, waardoor de kabel vast komt te zitten. Als deze ontdooid is, is het probleem weer opgelost.
Na bij "De Helianth" en "Drankenhandel Leiden" de voorraad voor thuis aangevuld, fietste ik op de terugweg nog even naar Van Vliet om een nieuwe fietspomp te kopen. De oude was lek.
Thuisgekomen kleedde ik me om en van 12 tot half 1 liep ik een rondje van 6 kilometer langs en door de Stevenshof. Op alle sloten en vaarten zag je het ijs wegdooien. Altijd een treurig gezicht, maar het moet helemaal erg zijn als je dit soort winterse taferelen ziet verdwijnen.

Vandaag waren de hardlopers dus dooilopers.
Maar vermoedelijk niet voor lang. De kans bestaat, dat we volgende week een nieuwe winterprik gaan krijgen met serieuze sneeuwval. En als je dan een of meer onbewolkte nachten krijgt, dan kan het ineens hard gaan. Het water is nu immers goed afgekoeld.
Bij thuiskomst werd deze tango van Brigitte Kaandorp op de radio ten gehore gebracht.

Na samen geluncht te hebben, fietsten Ada en ik naar de Lokhorstkerk voor de tweede repetitie van de Leidse Koorprojecten. Na de pauze herhaalden we "Air" en "Blest pair of Sirens", maar voor het zo ver was oefenden we 2 nummers uit "Vier redeloze zangen" van Albert de Klerk.
De teksten van Daan Zonderland waren zeer spitsvondig. We begonnen met "Een nachtegaal in Echternach", waarin ook muzikale grapjes verwerkt waren.

"Archibaldus van Oostzaan" bleek niet zozeer een dooiloper, maar meer een doodloper.

Margriet

Net als vorig jaar kwam Margriet ook dit jaar met een rubriek over schaatsen.

Als schaatsliefhebber moet ik natuurlijk wel mijn vakliteratuur bijhouden, dus als ergens vermeld staat, dat je de mooiste schaatsroutes in het tijdschrift kunt vinden, dan wil ik dat graag ter hand nemen.

Een drietal ervaringsdeskundigen gaf een aantal tips. Dat levert een paar prachtige koppen op.
Bij Louise Stricker, een recreatieschaatsster, luidt deze: "Als het vriest, kan ik nergens anders meer aan denken."
Deze woorden zijn mij uit het hart gegrepen.
Oud-topschaatsster Annamarie Thomas kwam met deze opmerkelijke uitspraak: "Wat schaatsen je op kan leveren? Mooie billen!"
Daar denk is zelf na de schaats tegen mijn rechterbil toch ietsje anders over....
Sportarts Feikje Riedstra had een heel verstandig advies: "Loop niet te hard van stapel."
Over het algemeen geeft zij nuttige tips, maar haar advies om rookworst te eten moet u beslist niet opvolgen!
Onder het kopje "Wie de schaats past, trekke hem aan" passeren de Friese doorloper, de lage en de hoge noor, de ijshockeyschaats en kunstrijschaats de revue. De beste voor het rijden van een toertocht ontbreekt gewoon: de kluunschaats!

De toertochten, die genoemd worden zijn de Weerribbentocht, al dan niet gekoppeld aan de Wieden. De Weerribben ken ik vooral van het kanoën. Een prachtig gebied, dat naadloos overgaat in de Wieden met Giethoorn als middelpunt.

De Negen Dorpentocht Krimpenerwaard ken ik niet, maar ik geloof bij voorbaat al, dat dit een prachtige toertocht is.

Dat geldt ook voor de Waterlandtocht, die onder andere door Broek in Waterland, Ilpendam en Monnickendam voert. Monnickendam ken ik inmiddels behoorlijk goed, omdat het diverse keren de uitvalsbasis was voor schaatsplezier op de Gouwzee.

Maar het gebied aan "de andere kant van de dijk" ken ik eigenlijk alleen van het fietsen.

Het lijkt me inderdaad een zeer aanbevelenswaardige tip.

De laatste aanbevolen toertocht betreft de Vinkeveense plassen. Barbera de Loor, oud-wereldkampioene op de 1000 meter, tipte de omgeving van de Vinkeveense plassen.

Deze ken ik inderdaad niet, maar op vergelijkbare turfafgravingen als de Loosdrechtse plassen en de Ankeveense plassen heb ik met veel plezier toertochten gereden.

Wat dat aangaat is er niet veel mis met de keuze van Margriet.

Physical Graffiti

Bij het lezen van de woorden "Physical Graffiti" zullen de meeste mensen meteen denken aan voetballers, die op zo ongeveer hun hele lijf tatouages hebben aangevracht.

Ik moet hen teleurstellen: "Physical Graffiti" is een dubbelelpee uit de jaren '70 van de legendarische hardrockgroep Led Zeppelin.

Sinds kort weet ik ook, dat "Physical Graffiti" de naam is van een Led Zeppelin coverband en sinds gisteren, wat voor een uitstekende coverband.

Gelukkig hoef ik niet iedere dag van "Seven to eleven every night" te werken. Zodoende kon ik gisterenmiddag om 5 uur naar de Leidse IJshal fietsen, waar ik van half 6 tot half 7 voor de IJVL schaatsles aan kinderen mocht geven.
Het was een gezellige les met opnieuw 2 kinderen, die een proefles kwamen nemen. Doordat er vorige week ook 2 nieuwe kinderen bij mijn groep kwamen, moest ik mijn programma lichtelijk aanpassen. Samen met de andere groep op de binnenbaan deden we een Coopertest over 4 minuten. Na "Curling" te hebben gedaan met de pilonnen zat de les er al weer op.
Ik at in de kantine van de IJshal. Patat met pindasaus, een frikandel en een bamibal met daarbij warme chocolademelk met slagroom. Dat is nog eens echte sportvoeding!
Ik fietste door naar Leiden Centraal, waar ik de trein naar Hoofddorp nam. Daar vandaan wandelde ik in het donkere bos naar "De Duycker" waar "Physical Graffiti" op zou treden.

In de grote hal van "Het Cultuurgebouw" stond een behoorlijk lange rij voor de ingang van "De Duycker". Het bleek, dat er nog een tweede concert was. In de grote zaal trad een gospelband op, zodat Bas en Nel Warnink en Gert en Annemieke Dol met mij naar de kleine zaal gingen, waar we Ad Huiberts tegenkwamen, die we maar al te goed kenden uit onze jaren in "De Hobbit".

Om 9 uur begon de coverband aan het concert. Ze speelden tweeënhalf uur onafgebroken. Wat een rasmuzikanten. Als je je ogen dichtdeed, dan waande je je bij een concert van Led Zeppelin zelf. Kun je een coverband een groter compliment geven? Vooral de zangkunsten staken er bovenuit: de zanger zong vrijwel constant minimaal een octaaf of meer hoger dan de toonhoogte, waarop hij de aankondigingen deed.
"Iedereen kan zingen, maar niet iedereen is een zanger, nietwaar!"

Iedereen verwachtte, dat "Stairway to heaven" het slotnummer van de avond zou zijn, maar het kwintet speelde na deze evergeen nog zeker drie kwartier verder. Wij genoten met volle teugen. Het verrassende slotnummer was het sterk onderschatte "Kashmir" met zijn hypnotiserende melodie als een soort grondtoon.

Heel toepasselijk trouwens. "Kashmir" komt van "Physical Graffiti"!

Een stormachtig begin

De afgelopen maand hebben we regelmatig te maken gehad met storm en stormachtig weer. Vandaag was het weer eens een keertje raak. Met een fikse zijwind fietste ik via de Rhijnhofweg naar de bibliotheek aan de Hoorneslaan in Katwijk om te werken.
Ter hoogte van de tunnel onder de A44 haalde ik een hardloopster in. Het bleek Marja van Vliet te zijn, die met 10 kilometer per uur een heel behoorlijk tempo liep voor een trainingsloop. Ik reed met haar op tot de Oegstgeester Onlanden.
Bij de Torenvlietbrug ligt achter Corpus een plas water, die door de overvloedige regenval van de afgelopen weken gegroeid is tot het formaat van een gemiddelde landijsbaan. Deze plas is alleen nog ondieper, dus met een paar dagen matige vorst moet je hier al kunnen schaatsen, net als op de Onlanden bij Eelderwolde.

Maar niet verder vertellen hoor!
Bij Rijnsburg ben ik 2 keer van de Kleipettenlaan geblazen door een paar windstoten van opzij, maar dankzij de ervaring, die ik met mountainbiken heb opgedaan, kon ik zonder brokken de rustige weg weer opdraaien. Terwijl ik met Evelien Steenbeek werkte, bereikte de storm haar hoogtepunt.

Na gedane arbeid fietsten we samen met de storm in de rug naar de Lokhorstkerk in Leiden, waar de eerste repetitie van het nieuwe muziekproject van de Stichting Leidse Koorprojecten was. "Blest Pair of Sirens", genoemd naar de muziek van Charles Hubert Parry, die ook op het programma staat, heeft een internationaal tintje. Tijdens het concert wordt namelijk gedeeltelijk gezamenlijk gezongen met het koor "Fleet Choral Society" uit Fleet in Engeland! Het concert zal op 13 juni 2015 in de Hartebrugkerk worden gegeven.

Waar we bij andere projecten steevast 1 of 2 klassieke werken zongen, was er nu gekozen voor een programma met allerlei losse nummers. Het programma is zeer gevarieerd. Het achtstemmige titelwerk "Blest pair of sirens" werd gedeeltelijk gerepeteerd aan het einde van de repetitie.

Onder de bezielende en humoristische leiding van Wim de Ru hadden we een stormachtig begin met de gezongen versie van "Air" uit "The harmonious blacksmith" van Georg Friedrich Händel.

Zeer verrassend was de keuze voor "Souvenir uit Nederland" van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink, een nummer uit de roemruchte serie "Ja zuster, nee zuster".

("Souvenir uit Nederland" begint op 20.23)
Overbodig om te zeggen, dat we ons uitstekend vermaakt hebben tijdens deze stormachtige repetitie.

Lanzarote

Vanmorgen stond ik in de uitlening op de Hoofdbibliotheek. Een klant kwam naar me toe. Hij had een paar boeken van Lanzarote willen verlengen, maar had per ongeluk op inleveren gedrukt. Op zich geen probleem, ware het niet, dat 2 van de 3 boeken over Lanzarote gereserveerd waren.
Nu gebeurt het vaak, dat zo'n boek gereserveerd is, omdat het uit een ander filiaal kwam. Ik legde een van de gereserveerde boeken op de plaat en zie daar: het was een gewone reservering.

"Ik kan het boek helaas niet meegeven, want de lener heeft inmiddels een bericht ontvangen, dat de reservering binnengekomen is", zei ik.
De klant probeerde nog, of hij het andere boek nog een dag zou mogen lenen. Hij wilde graag nog een aantal kopieën maken thuis.
Terwijl ik een oplossing aan het bedenken was, hoe ik dat voor elkaar kon krijgen, kwam een tweede klant naar de balie toe. Hij had de boeken over Lanzarote gereserveerd.

Het bleken 2 oud-collega's van elkaar te zijn. Het probleem werd in onderling overleg opgelost. De boeken werden afgestempeld op de pas van degene, die ze gereserveerd had. De andere klant nam ze dit weekeinde mee met de afspraak om ze bij de andere thuis af te geven.
En het mooiste moest nog komen. De klanten hadden een drietal overlappende dagen op Lanzarote. Ze zouden dan afspreken om elkaar op een terrasje te ontmoeten tijdens hun wandelvakanties.
Kijk, dit is nu de ontmoetingsfunctie van de bibliotheek!

"Wij zijn bofkonten!" of de schaatsruilbeurs

EEN VOLK DAT VOOR TIRANNEN ZWICHT
ZAL MEER DAN LIJF EN GOED VERLIEZEN
DAN DOOFT HET LICHT....

Het "Van Randwijk-monument" in Amsterdam is een gedenkmuur met witte letters. De tekst op het monument is de slotregel van H.M. van Randwijks gedicht "Bericht aan de levenden".
Deze zin drukt in al zijn eenvoud en puurheid uit, waar wij moeten staan als er een aanslag gepleegd wordt op de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van drukpers.

Over de smaak en de inhoud van een satire mag je van mening verschillen en als je het er niet mee eens ben, dan ga je de strijd met de pen aan. Het letterlijk monddood maken van mensen is de methode van tirannen.

Hier mogen wij niet voor zwichten. Het grote probleem van (religieuze) tirannen is, dat zij meestal geen enkel gevoel voor humor hebben.

Deze knipoog naar het Mohammed-debat zullen zij vermoedelijk niet begrijpen: ga de strijd aan met messen aan je voeten in plaats van met messen in je handen. Train en train tot je de edele schaatssport onder de knie krijgt. Versla je tegenstrever met je voeten in plaats van met je vuisten. Je oogst er meer waardering mee. En de hoogste eer, die je in ons lage land kunt behalen, is niet het winnen van een Olympische medaille, maar het winnen van de Elfstedentocht!
Beul jezelf af voor dit goede doel en maak de droom van Mohammed Nasr waar.

Over één ding hadden we vandaag in ieder geval niet te klagen. Het weer werkte volledig mee aan de stemming in het land. Op een gegeven moment ging heel het land op deze kletsnatte dag gebukt onder de bewolking van de regenzone.

Desondanks wist Wierd Wagenmakers vandaag de wereld van zonnige kant te bekijken. Fer Vergeer kwam aanzetten met de kluunschaatsen van zijn vrouw. Hij wilde deze uittesten na de training van de "Krasse knarren": "Anders kan ik jullie niet bijhouden."
"Waar maak je je druk om", antwoordde Wierd tegen de man, die net als hij de 70 is gepasseerd: "Wij zijn bofkonten, dat we op onze leeftijd nog zo hard kunnen schaatsen!"
En zo is het maar net.

Zelf had ik net mijn slijpsteen naar de winkel van Ooms Sport in de Leidse IJshal gebracht met de vraag of Marjolein Donkerbroek deze voor mij de ruwe zijde "open" zou willen schuren. Deze was volledig dichtgeslibt met ijzervijlsel, waardoor ik veel te lang moest schuren. Uit arren moede ging ik met de ruwe zijde maar schuin slijpen op de botte plekken. Daardoor kwam de ronding in het midden hoger te liggen. Hierdoor kreeg ik het gevoel op hobbelig ijs te schaatsen.
Net als afgelopen dinsdag reed ik het eerste deel van de piramide technisch niet lekker. Ik kwam niet lekker in mijn slag. Dat kwam op beide dagen pas, nadat ik de 25 rondjes op kop gereden had.
Na afloop van de training ging Fer op de kabouterschaatsen het ijs op. Het eerste rondje ging moeizaam, maar elk volgend rondje ging het beter. Ook het pootje over lukte bij deze gezellige doordouwer. Alleen het uitdoen van de schaats lukte niet zo goed.

Ik hielp Fer daarbij, maar ik moest ook een paar pogingen wagen, omdat ik geen Salomons heb, maar op Rossignol-langlaufschoenen rijd.

"Dat zijn zeker Italiaanse schoenen?", vroeg Koos van Schie.

"Nee", antwoordde ik: "Rossignol is het Frans voor nachtegaal. Het zullen dus wel Franse schoenen zijn"
"Dus jij rijdt met de Franse slag...."

Denk nu niet, dat met het einde van de training het verhaal afgelopen was. Wat dat aangaat kan ik Facebook parafraseren: "Er is een hoop gebeurd op Blogspot sinds de laatste keer dat je je hebt aangemeld. Hier zijn een paar meldingen over je vrienden die je hebt gemist."
Allereerst kon ik mijn slijpsteen ophalen bij Marjolein om vervolgens een warme chocolademelk met slagroom voor haar te halen in de kantine. Daar speelde zich bij het vertrek het volgende tafereel af. Jan van Schie en Aad van Tol hadden zo op het eerste oog dezelfde schaatstassen. Ongewild fungeerden deze tassen als een schaatsruilbeurs. Jan was er met de tas van Aad vandoor....

Na enig telefoon- en mailverkeer is het tenslotte allemaal goed gekomen op deze regendag met extra fietsritten naar de Vondellaan.
Dit beleefden we allemaal met de ruim 20 "Krasse knarren", die er vanmorgen wel waren. Maar er ontbraken er nog een paar op het appél: de Twee van Breda. Dinsdagmorgen ontsnapte dit duo aan het peloton en sindsdien zijn zij voortvluchtig!
U ziet het: wij zijn bofkonten, dat we dit allemaal mee mogen maken tijdens een gewone doordeweekse schaatstraining van de "Krasse knarren".

Bekende Nederlander

Dankzij onze onvolprezen Nederlandse Spoorwegen had ik gisterenmiddag een bijzondere ervaring. We zouden met de trein naar Ede-Wageningen gaan om een jarig nichtje te bezoeken. Daartoe wandelden we naar station De Vink, waar ik het nog ongebruikte treinkaartje van de Zevenheuvelenloop alsnog kon gebruiken.

De stoptrein naar Schiphol kwam met enige vertraging aan. Vermoedelijk was daardoor onze trein in de wacht gezet voor we station Hoofddorp binnen konden rijden. Deze extra vertraging zorgde ervoor, dat we na het oversteken van het perron voor gesloten deuren stonden bij de trein naar Nijmegen, die onverbiddelijk wegreed.
We konden een half uur wachten op Schiphol, of we konden in de boemeltrein stappen, waar we net uit waren gestapt. Wij kozen voor het laatste, waarbij ik verder las in Trouw en Ada in "Freakonomics" van Steven D. Levitt en Stephen J. Dubner.

In Utrecht gaf het informatierscherm in de trein aan, dat we 20 minuten hadden om over te stappen op de trein naar Ede-Wageningen. We wandelden dus rustig om bij het op het perron stappen de trein naar Nijmegen te zien staan. Deze reed net voor onze neus weg. Voor de tweede keer op rij.
Eerst baalde ik daar een beetje van, maar dat sloeg om als een blad aan een boom. Een vrouw kwam de trap afgelopen met haar man en het eerste wat zij zei was: "Jij moet Bert Breed zijn!"
In eerste instantie zat ik te denken, dat het iemand was van een van de scholen waar ik op gezeten had, maar de vrouw hielp me uit de droom: "Je zult mij niet kennen, maar ik lees altijd je blogs."

Nu had ik het met schaatsen op de Vogelplas, de Kagerplassen en de Gouwzee wel eens meegemaakt, dat iemand mij aanschoot om te bedanken voor de tip, waar je kunt schaatsen, maar midden op het drukste station van Nederland is toch een iets andere dimensie.

Met mijn Fryslân-muts en mijn toch wel karakteristieke kop ben ik beter herkenbaar dan anderen, maar ik weet nu zeker: ik moet me nooit van mijn leven op het criminele pad begeven, want ik wordt zeer makkelijk herkend.
Maar daar was nu geen sprake van. Ik vond het eerlijk gezegd heel leuk om de positieve feedback op mijn verhalen te horen van een mij onbekende vrouw uit Limburg. Ik kan me nu een heel klein beetje indenken, hoe het voelt om een Bekende Nederlander te zijn.

Dus als u mij binnenkort ziet prijken op de voorpagina van Story of Privé.....

De schaatstocht van olifant

Traditioneel ga ik 1 keer per jaar mee met de trainingsgroep van de IJVL in Haarlem. Dat is veelal de eerste vrijdag in januari, als in de Leidse IJshal de Nieuwjaarswedstrijden georganiseerd worden. Die dag hoef ik zelf geen schaatsles te geven.


Al even traditioneel zijn er rond de jaarwisseling oliebollen. Er ging dus een wervend mailtje uit om deel te nemen aan de oliebollentraining.

Aan Frits van Huis, die net over was uit Afrika, was een speciale rol toebedacht: "Het gerucht gaat dat Frits van Huis oliebollen mee gaat nemen met Zuid-Afrikaanse ingrediënten!"

Welnu, Frits ging aan de slag met recepten met poeder uit de hoorn van de neushoorn, geraspte olifantenslagtanden en gemalen stekelvarkenpennen, dus met de smaak kwam het wel goed. Hij beëindigde het mailtje met: "P.S. Ik schaats inmiddels als een olifant; wordt dat ook goed gerekend?"

Natuurlijk werd dat goed gerekend. Want een van de meest gebruikte oefeningen om beginnende schaatsers te leren om zijwaarts af te zetten wordt "de olifantenoren" genoemd. Daarnaast kennen we de snelheid van Frits op het ijs. Die doet niet voor de snelheid van een olifant onder.

Om half 7 fietste ik naar de Vondellaan, waar vandaan we carpoolend zouden vertrekken naar de Kunstijsbaan Kennemerland. Zodoende kon ik Marieke Verbeij haar 2 rondjes zien schaatsen namens Zoeterwoude. Ook liep ik mijn nicht Meriam tegen het lijf. Haar dochter Gwen had net 2 rondjes gereden.
Samen met Hans Boers reden we met Wil Verbeij mee naar de Spaarnestad. Hans had zijn Salomons meegenomen. Aan mij was de eer te beurt gevallen om een Salomonsoordeel te vellen over zijn schaatstechniek. Voor en achter mijn vaste loopmaat schaatsend kon ik zodoende wat aan zijn techniek sleutelen. Vooral door te werken aan een puur zijwaartse afzet kon Hans wat extra snelheid produceren, terwijl zijn slag veel rustiger en ontspannender werd.


Met hardlopen heeft Hans geen aanwijzingen nodig. Waar Frits van zichzelf vindt, dat hij schaatst als een olifant, hetgeen Mohammed er ooit toe bracht om in paniek te raken, doordat hij bang was dat we door het pikzwarte ijs zouden zakken, daar loopt Hans lichtvoetig als een antilope.

Hans en zijn privé-trainer reden het grootste deel van de training apart van de snelle trainingsgroep van Jaap de Gorter en de iets tragere van Willeke van der Weijde.


Wij vormden met zijn tweeën de middengroep. Zeg maar tussen tafellaken en servet.

En de servetten kwamen na de zeer gezellige training op de drukke Haarlemse kunstijsbaan goed van pas, want onze olifant was de oliebollen niet vergeten.

En hij was ook niet vergeten om prachtige verhalen te vertellen over de natuur in Zuid-Afrika en de wilde dieren, die om het huis heen zwierven, waaronder ook leeuwen.

Het is dus niet verbazingwekkend, dat Frits veel aan intervaltraining doet bij het hardlopen op het Afrikaanse continent. Zijn conditie is dus puik te noemen. En wie ben ik om na zo'n gezellige oliebollentraining niet te voldoen aan het verzoek van mijn Elfstedenmaat om zijn lijflied op te nemen in dit blogverhaal.