"Keurig!"

Gisterenmorgen fietste ik in de kille regen naar Katwijk. Op mijn werk hadden een viertal dames een verrassing voor me: ik mocht het voorbeeld van de nieuwe bedrijfskleding passen.

De bloes is grijs-wit gestreept. Niet bepaald iets, wat ik uit mezelf uit zou kiezen, maar minder erg dan ik had gevreesd. Of om het in het Engels te zeggen: "It could be worse!"

Maar het ergste moest nog komen. Na de complimenten over mijn korte kapsel kreeg ik nu van een kwartet collega's te horen: "Keurig!"
Op zulke momenten rijzen de haren me te berge.

Je hoeft er niet als Floddertje uit te zien, maar bij "Keurig!" voel ik me toch altijd ongemakkelijk. Wat dat aangaat voel ik me geriefelijker in deze outfit. Het verschil tussen keurig en kleurig!

Wat dat aangaat ben ik nog altijd een representant van de protestgeneratie.

Wat dat aangaat volgden Ada en ik het advies van de vorig jaar overleden Armand op. We zochten de Bollenstreek op. Volgens het Leidsch Dagblad was de Keukenhof nu op zijn allermooist. Welnu, dat gold ook voor de rest van de Bollenstreek.


Ik had met mijn vrouw in Voorhout afgesproken. Samen fietsten we langs het bollenveld van mijn oudste broer Kees. Zo kwamen we op het parcours van "Hollen door de bollen" terecht, waarvan we naast een stuk langs de bollenvelden ook nog over het terrein van de Keukenhof fietsten, waar ik 3 weken geleden gelopen had.

Vanaf hier fietsten we naar Hillegom, waar we samen met Bas en Nel een gezellige middag hadden. Ada had voor het avondeten gezorgd: pompoensoep, zelf gebakken brood, een verse slamix en een kwarktoetje met cranberrysaus.
"It could be worse!"
Om half 9 fietsten we tegen de koude vrij harde wind in naar de Sleutelstad terug. Tot de zon achter de horizon verdwenen was konden we genieten van de kleurige bloemenvelden. Daarna koelde het snel af.

Met gevoelstemperaturen onder nul trok toch maar mijn handschoenen aan en zette mijn Fryslânmuts op. Ik zag er weer keurig uit. Pardon, kleurig!

"Je hebt wel een representatieve functie!"

Als je iets doet, dan moet je het goed doen. Daar ben ik me als duursporter terdege bewust van. Het komt behalve op een gedegen voorbereiding vaak op de details aan.
Dit had ik goed in mijn oren geknoopt. Ik had de kleren van de uitvoering van het Beatles-project aan. De kleurige sjaaltje had ik in de jas van mijn spijkerjas. Deze haalde ik eruit bij de koffiepauze, toen het hoofd frontoffice naast me zat.
"Moet je eens kijken, hoe mooi dit kleurt bij de ruitjes van mijn overhemd", zei ik vol enthousiasme.

Ik kreeg een wat minder enthousiaste reactie.
Nu hebben wij niet 1, maar 2 hoofden frontoffice. Kennelijk is dat nodig om het mannelijk personeel in de uitlening in het gareel te houden. Om preciezer te zijn: de enige man in de uitlening.
Het tweede hoofd viel het eerste hoofd bij met de legendarische woorden: "Je hebt wel een representatieve functie!"
Er ging, na bijna 37 jaar in het bibliotheekwerk actief te zijn geweest, een wereld voor me open.
Vanzelfsprekend verdween de haarband weer in mijn jaszak, toen ik de kantine verliet, om er de rest van de dag niet meer uit te komen.

Voorlopig ben ik tot eind februari volgend jaar weer af van het gezeur over de lengte van mijn haar, daar ik geheel volgens eigen plan er na mijn werk een heel stuk ervan af liet halen bij Edwin Minnee, mijn kapper en tevens een van mijn trainingsmaten. Tijdens de knipbeurt hadden we het over het afgelopen schaatsseizoen en hoe we ons op het komende voor gaan bereiden en over allerhande andere zaken.
Ik ben heel benieuwd, hoe ik morgen op mijn werk ontvangen zal worden. Ik vermoed een tikkeltje enthousiaster.
Ondertussen pieker ik me natuurlijk wel suf over deze vraag: hoe zal een haarband staan bij een kort kapsel?

Beatles-project

Na met enige regelmaat met de oefenbestanden meegezongen te hebben en een officieuze en een officiële repetitie was het gisteren zo ver: de uitvoering van het Beatles-project van de Leidse Koorprojecten.

Samen met mijn jarige vrouw fietste ik naar de mooie Leidse binnenstad, waar we nog wat inkopen deden voordat we in de Lokhorstkerk onder leiding van Jetze Bremer begonnen aan de generale repetitie. Voordat we van start gingen, zei de dirigent: "In een groot koor is er iedere dag wel iemand jarig." Nou, dat klopte. Ada werd door een koor van 150 zangers toegezongen.

Waar we bij het inzingen net als de vorige repetitie een melodie van "The Beatles" verwachtten, daar verraste de dirigent ons met een nummer uit "Peer Gynt" van Edvard Grieg.

De repetitie werd gestart met het Bach-arrangement van "With a little help from my friends", met aansluitend het origineel van de "Fab Four" uit Liverpool.

De stemming zat er meteen al goed in. Iedereen was gretig. Soms zelfs te gretig. Dan kregen we van de dirigent aanwijzingen om wat "kleiner" te zingen. En één keer om hoger te zingen. Bij "Michelle" kregen de bassen te horen: "Het is heel creatief van jullie, maar wat jullie zingen, staat er niet."

Helaas voor de dirigent: in onze partituur stond het loopje bij "Qui vont tres bien ensemble. Tres bien ensemble" er wel degelijk.
Het oefenen ging vanaf het begin stukken beter dan 2 weken geleden. Als bas stond ik naast de tenoren Bas Warnink en Tim de Beer. Daar vrij veel mannenpartijen gelijk op liepen, konden we zodoende vaak genieten van onze samenzang.

In de middagpauze deed ik een bontgekleurde haarband om, die perfect bij mijn ruitjesbloes paste, zodat de hippie in mij weer helemaal tot uiting kwam. Na de boterhammen weggewerkt te hebben, maakten we een korte wandeling door de Sleutelstad met het Schelvispekelkoor, waarbij Joop Beenakker het hoogste woord voerde.
De middagrepetitie verliep ook beter dan de vorige keer, dus we hadden er wel vertrouwen in, dat het een goede uitvoering zou worden. Niet vlekkeloos. We zijn en blijven een amateurkoor.


Maar enthousiasme maakt meer los bij het publiek dan stijfjes foutloos zingen.

Voor een volle Lokhorstkerk kregen we het publiek helemaal mee.

Jetse Bremer praatte met veel gevoel voor humor de nummers aan elkaar, terwijl wij telkens van plaats wisselden.

De stem, die de hoofdmelodie zong, mocht vooraan staan.

En zoals het hoort, alles ging veel beter dan tijdens de repetities.


We gaven dan ook 2 toegiften. De eerste was het enthousiast meegezongen "Hey Jude".

Met het ingetogen "Let it be" met een tekst, die prima in een kerkgebouw past, sloten we het Beatles-project af.



Na met diverse mensen gesproken te hebben, fietste Ada met Robert en Jane naar huis, terwijl ik met Bas, Nel, Tim, Sheila, Rob en Margriet meewandelde naar het Haagwegterrein. Uiteraard was ik met de fiets eerder in de Stevenshof dan de automobilisten. Deze vriendenclub kwam bij ons eten en proosten op de jarige., die een gebrande Beatles-cd met alle gezongen nummers kreeg met onze handtekeningen erop.
Het was een gezellige afsluiting van een heerlijke muziekdag.

Een persiflage op Bruce Springsteen

Aan het einde van de middag vertrok ik van huis uit om samen met Hans Boers de halve marathon te gaan lopen. Het was bewolkt weer met een noordwesten wind, dus redelijk fris. Maar je loopt je altijd wel warm.

We liepen het oude parcours van de marathon van Leiden. Vanuit de Stevenshof ging onze route naar de Leidse binnenstad. Tot onze stomme verbazing liep de route dood op de Aalmarkt. Wegens werkzaamheden was de weg daar volledig afgesloten met hekken. We hopen, dat dit euvel over exact een maand verholpen is, want anders loopt de laatste halve kilometer van de marathon letterlijk in het honderd.
Nu moesten we ruim 100 meter teruglopen om aan de andere kant van de Rijn richting het lege V&D-pand te lopen, waar we de officiële route langs de rivier weer vervolgden.

Langs de Lammenschansweg liepen we naar Zoeterwoude en vandaar via een bocht naar de Vlietlanden. Ik liep redelijk vlot, maar Hans is beter in vorm dan mij. Af en toe liep hij als een soort Joop Zoetemelk heel langzaam van me weg.

Onder het lopen hadden we het over allerhande zaken. Zo passeerde de penalty van Milik tegen F.C.Utrecht de revue. Hans moest zich deze week verweren tegen een paar Feyenoord-fans.
"Er was niets mis met die strafschop", zei mijn trainingsmaat: "De penalty was onberispelijk ingeschoten!"

Zelf moest ik bekennen, dat ik vandaag het hoofd frontoffice bovenop de kast had gejaagd.

De afgelopen 2 maanden had ze zich nadrukkelijk uitgesproken over de lengte van mij haar. Met een binnenpretje en een zijden sjaaltje was ik vanmorgen naar mijn werk gefietst. Mijn vermoeden, dat ze met open ogen in de val zou lopen, werd volledig bewaarheid.
In de koffiepauze deed ik het groen-blauwe sjaaltje om mijn hoofd, zodat ik er uitzag als een hippie op leeftijd.
"Wat is dat?", klonk er op felle toon.
"Een haarband", zei ik geheel naar waarheid.
"Je gaat hiermee toch niet de uitlening in?", klonk het ietwat vertwijfelde antwoord.
"Ik zou niet weten, waarom niet", gaf ik als respons.
Op dat moment kwam de directeur binnen: "Het lijkt wel een persiflage op Bruce Springsteen."

Voor het eerst van mijn leven heb ik een directeur met gevoel voor humor. Ik kan het iedere werknemer aanbevelen.
Om 10 uur verliet ik de kantine en liep naar de uitlening, waar ik het sjaaltje in mijn jaszak stopte. Ik ben professioneel genoeg om de klanten niet lastig te vallen met grappen en grollen, waar zij part noch deel aan hebben. Maar op het moment, dat ik het kantoorgedeelte betrad, kwam de haarband weer om mijn schouderlange haar te zitten zoals ruim 40 jaar geleden.

Ja, ja, ik ben mij er eentje....

Bij het weggaan vroeg ik aan het nog steeds verbijsterde hoofd: "Welke kleur haarband zal ik maandag aandoen?"

Het is maar goed, dat ik nog niet zo lang geleden mijn functioneringsgesprek heb gehad....

OR-cursus

De afgelopen 2 dagen had ik met mijn collega's Annemarie en Josien studiedagen voor OR-leden in de bibliotheek. De studiedagen waren in de "Bergse Bossen" in Driebergen.

Het waren lange dagen. Gisterenochtend ging om half 7 de wekker en om 7 uur zat ik op de fiets naar het station van Leiden, waar we gedrieën met de trein naar Driebergen vertrokken. Gelukkig hadden Fokke en Sukke hard genoeg doorgewerkt, zodat we ongestoord verder konden reizen.

De studiedag gisteren ging van half 10 's ochtends door tot kwart voor 10 's avonds. De eerste sessie ging over het FabLab. Reuze interessant.



's Middags mochten we met de opgedane inspiratie aan de slag, waarbij ik een korte tekst gemaakt had op "Eight days a week" van "The Beatles".
"Altijd online,
dat zijn wij,
altijd online
maakt onze klanten reuzeblij!"

De avondsessie ging over werkdruk. In het Grand Café deden we aan stressreductie onder het genot van een Heuvelbier en een serie lachsalvo's.

Vandaag was de ochtendsessie gegeven door een juriste, die ons precies uit de doeken kon doen, wat onze rechten waren en waar onze bevoegdheden ophielden. De middagsessie ging over werken met vrijwilligers, in veel bibliotheken een actueel thema.
In de vele sessies en ook aan de eettafels kwam vaak ter sprake, hoe het er in andere bibliotheken aan toe ging. Dat relativeert best wel goed. Zo slecht hebben we het nog niet in de Katwijkse bibliotheek.
Na afgelopen zondag bij Hollen door de bollen een halve marathon gelopen en in totaal 47 kilometer gefietst te hebben, had ik als het om bewegen gaat 2 rustdagen. De enige echte beweging was een drietal boswandelingen naar de zandverstuiving aan de overkant van de drukke doorgaande weg naar Austerlitz. Maar dan hadden we ook wat: deze dennen, waarvan de wortels compleet bloot lagen.

En dat is precies wat je als OR-lid op zijn tijd wel eens moet zijn: diepgravend!

Neerlands Hoop in Panama

Deze dagen staan twee buitenlanden volop in de belangstelling: Oekraïne en Panama. Zo op het eerste oog lijken ze weinig met elkaar te maken te hebben, maar in de praktijk bleek dat ineens een tikkeltje anders te liggen.

Afgelopen week kwamen "The Panama Papers" naar buiten.

Voor miljarden aan weggesluisd geld kwam boven water, waaronder in totaal zo'n 72 staatshoofden betrokken zijn bij het schandaal.

Daaronder ook de Oekraïense president Porosjenko. En dat een paar dagen voor het referendum....
Maar de grootste stokebrand in die contreien is ook van de partij als het aankomt op het verdonkeremanen van miljarden: de Russische president Vladimir Poetin.

Zoiets maakt de keuze bij het referendum wel lastig. Porosjenko gun je geen "Ja", maar Poetin gun ik het nog minder. Ik ben nog niet vergeten, en hopelijk andere Nederlanders met mij, dat een Russisch bataljon de MH17 uit de lucht geschoten heeft.

Ik stem dus bij het referendum morgen "Ja". Het gaat bij het referendum over een associatieverdrag, waarvan Europa die heeft met een vijftigtal andere landen! Daarbij zijn er een paar, waarin nadrukkelijk staat, dat dit de eerste stap is op weg naar toetreding tot de Europese Unie: Servië en Turkije, het land waar de pers gemuilkorfd wordt door de sultan met het paleis met 1000 kamers.

In het associatieverdrag met de Oekraïne ontbreekt deze zinsnede. Ik kan dus met een gerust hart kiezen voor het land van de promovendus Mariya Medvedyeva, die ik heb leren kennen in de Leidse IJshal. Ze was op met schaatsen net zo gedreven als ik. Het druist tegen mijn gevoel in om te zeggen: "Jij hoort er niet bij!"

Degenen, die het referendum georganiseerd hebben, hebben vorige week te kennen gegeven, dat het hen helemaal niet om de Oekraïne gaat. Zij zijn gewoon tegen de EU. Dat mag, maar had dan een referendum aangevraagd over dit punt. Het onder een valse vlag aanvragen van een referendum, rijdt toekomstige referenda in de wielen.

Zoals die over TTIP.

Europa moet de vaak slechtere Amerikaanse standaarden voor consumentenbescherming, sociale rechten en milieubescherming accepteren. Dan voeren we Amerikaanse wetgeving in Europa in zonder dat burgers of parlementen daar nog iets over te zeggen hebben. Grote bedrijven kunnen overheden aanklagen voor speciale tribunalen als zij democratisch beleid aannemen dat hun kansen op winst aantast. Dit kost de belastingbetaler soms miljarden euro’s.
En vandaar is het maar een klein stapje naar Panama.

In de jaren '70 zong Neerlands Hoop er al over, niet wetend, dat het een jaar of 40 hoogst actueel zou worden door een tweetal beroemde voetballers in "The Panama Papers": Lionel Messi en onze eigen Clarence Seedorf.

Voor Seedorf heb ik al een toepasselijke straf bedacht: hij krijgt iedere dag een strafschop!